კითხვა-პასუხი - რისი გაკეთება არ შეიძლება ეკლესიაში? - აპოკალიფსისი

ტაძარში შესვლისას მორწმუნე ადამიანები პირჯვარს იწერენ.

 

ტაძარში არ შეიძლება ხმამაღლა ლაპარაკი, ღმრთისმსახურებისა და საიდუმლოთა აღსრულების დროს კი სიარული და მიმოსვლა მინიმუმამდე უნდა იქნას დაყვანილი. ასევე საჭიროა გამოვრთოთ მობილური ტელეფონების ხმოვანი სიგნალები.

 

ჯეროვანი ქცევისა და საეკლესიო კანონების დაცვის პირობებში, მართლმადიდებლურ ეკლესიაში შეიძლება შევიდნენ (მაგალითად, დასათვალიერებლად) სხვა ქრისტიანული კონფესიის ადამიანებიც (პროტესტანტები, კათოლიკეები), ასევე სხვა რელიგიათა წარმომადგენლები. მაგრამ ეს დაუშვებელია ღვთისმსახურების პროცესში. ასეთ დროს ტაძარში დგანან მხოლოდ მართლმადიდებელი ქრისტიანები. მეტიც, თვით მართლმადიდებელ ქრისტიანთაგან ყველას როდი აქვს უფლება იდგეს ტაძარში. ასეთებს განეკუთვნებიან მკაცრ ეპითიმიებს დაქვემდებარებული ქრისტიანები, რომლებიც ეპითიმიების დასრულებამდე დგანან სტოაში (ტაძრის შესასვლელში) და იქიდან აკვირდებიან მსახურებას.

 

მოუნათლავ ადამიანებს უფლება აქვთ შევიდნენ ტაძარში და მიეახლონ ხატებს, დაანთონ სანთლები, ევედრონ ქრისტეს, ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელს, მაგრამ ეს მხოლოდ მაშინ, როგორც უკვე ვთქვით, ღვთისმსახურებისგან თავისუფალ პერიოდში. მოუნათლავებს და სხვადასხვა რელიგიის წარმომადგენლებს უფლება არა აქვთ მიეახლონ საიდუმლოთ და მონაწილეობა მიიღონ მართალთა ლოცვებში.

 

ადამიანი თუ მონათლული იყო, მაგალითად, ბავშვობაში, მაგრამ შემდეგ ჩამოსცილდა ეკლესიას და ეკლესიურ ცხოვრებას, უმჯობესია ჯერ გაესაუბროს მღვდელს, სანამ მიეახლებოდეს ლოცვებს და საიდუმლოებებს, რომელთაგან უმთავრესია ევქარისტია (ქრისტეს უპატიოსნეს ხორცით და სისხლით ზიარება). ევქარისტიას წინ უძღვის აღსარების (სინანულის) საიდუმლო. ასეთ დროს ადამიანი მიდის მღვდელმსახურთან და მისი თანდასწრებით ღმრთის წინაშე ინანიებს თავის ცოდვებს.

 

ტაძარში უნდა მივიდეთ შესაბამისი სამოსით, რომელიც უნდა იყოს სუფთა და მოკრძალებული. ტრადიციისამებრ ქალები ტაძარში თავდაბურულნი უნდა იყვნენ, მამაკაცები კი, პირიქით, ქუდმოხდილები.

 

ისტორიულად მამაკაცები ტაძარში იდგნენ ტაძრის მარჯვენა მხარეს, ქალები კი - მარცხენა მხარეს, მაგრამ თანამედროვე სამრევლო ტაძრებში ამ წესს ნაკლებად იცავენ. გავრცელებული სხვა ტრადიციაც:ს მამაკაცები წინ - ქალები უკან.

 

ღმრთისმსახურების დროს მორწმუნეები (მლოცველები) დგანან პირით საკურთხეველისკენ.

 

ერისკაცები (ე. ი. არა ღვთისმსახურნი), განსაკუთრებული შემთხვევების გარდა, არ ადიან ამბიონზე (ამაღლებული ადგილი კანკელის წინ), ხოლო საკურთხეველში შედიან მხოლოდ მღვდლები და საეკლესიო მსახურები.

 

ტაძარში მიღებული არ არის ჭამა და სმა (გარდა პროსფორისა და წყლისა), ასევე დაუშვებელია საღეჭი რეზინის ღეჭვა.

 

ცოცხალთა და მიცვალებულთა მოსახსენებელ ბარათებში, რომლებსაც ლიტურგიის დაწყებამდე აწვდიან მღვდლებს მლოცველი ქრისტიანები, ჩაწერილნი უნდა იყონ მხოლოდ მონათლული და ეკლესიის წიაღში მცხოვრები (ან გარდაცვლილნი) ადამიანები. დაუშვებელია სხვა სარწმუნოების, მწვალებლის ან სქიზმატიკოსის, ასევე მოუნათლავთა და თვითმკვლელთა სახელების ჩაწერა მოსახსენებელ ბარათებში. როდესაც სახელს წერთ, უნდა დაწეროთ მოსახსენებელი ადამიანის სრული სახელწოდება (არა შემოკლებითი), რომელიც მიეცა მას ნათლისღების საიდუმლოში.

 

როდესაც მიეახლებით ხატებს მიღებული არ არის მათი სახეზე ამბორი. აქ არსებობს ასეთი გადმოცემა: წმიდა სამების ხატს ვეამბორებით ხატის კიდეზე სამებისადმი მოწიწების ნიშნად. ასევე იმ ხატებს, სადაც მაცხოვრის მხოლოდ სახეა გამოსახული. უფლის ჯვარცმას ვეამბორებით ფეხსადგამზე, როგორც ნათქვამია ფსალმუნში: "აღამაღლებდით უფალსა ღმერთსა ჩუენსა და თაყუანის-სცემდით კუარცხლბეკსა ფერჴთა მისთასა, რამეთუ წმიდა არს" (ფსალმ. 98:5). ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელს ხელზე, როგორც ზეციურ დედოფალს. წმინდანებსა და ანგელოზებს, შესაბამისად, - მხრებზე და ფრთებზე, რადგან ისინი არიან ჩვენი მეგობრები.

შენიშვნების მიცემა ტაძარში მყოფთათვის და მათთან კამათი.

 

შეეცადეთ არ იაროთ ღვთისმსახურების დროს, არ გადასცეთ სანთლები, არავის მისცეთ შეკითხვა და არ ილაპარაკოთ. ამით თქვენ ხელს უშლით ირგვლივ მყოფ მლოცველებს.

 

ხატებს არ უნდა ეხებოდეთ ხელით და არ უნდა ეამბორებოდეთ (ეს უფრო ქალებს ეხება) პომადიანი ტუჩებით.

 

ლიტურგიის დროს არის მომენტები, როდესაც მღვდელი და მლოცველები დგებიან მუხლებზე. თქვენ, ჯერაც რომ არ იცოდეთ, რისთვის კეთდება ეს, მიჰყევით საერთო ლოცვას და მოქმედებებს. და პირიქით, დაუშვებელია დამოუკიდებელი და ქაოტური მოქმედებები, რომლებმაც შეიძლება შეაცბუნონ მორწმუნეები (თაყვანები, ასამაღლებელთა შეძახილები, ხმამაღალი გალობა).

"მხოლოდ ყველა ძლიერი ხატი დაგეხმარება" ან "უნდა ილოცო მხოლოდ განსაზღვრულ ხატებთან" - ეს არის ცთომილება. ადამიანს ეხმარება არა ხატი, არამედ თვით ღმერთი ხატზე გამოსახული წმინდანის ლოცვით; და ხატის "ძალა" კი არა, უფალი შეგეწევათ თქვენი ლოცვებით.

 

"სანთლები უნდა აანთო კანდლიდან, და არა სხვა სანთლიდან, თორემ იმ ადამიანის ცოდვები გადმოგედება" - სანთელი ღმრთისადმი შეწირული უსისხლო მსხვერპლია, სიმბოლოა. არავითარი მნიშვნელობა არა აქვს საიდან აანთებთ სანთლებს კანდლიდან თუ სხვა სანთლიდან.

 

"სანთელი ჩაქრა - ეს ცუდის მომასწავებელი" ან "სანთელმა ბოლომდე დაღვენთვა ვერ მოასწრო - ღმერთმა არ მიიღო შენი ლოცვა". ესეც მორიგი ცრურწმენაა, რომელსაც ქრისტიანობაში არანაირი საფუძველი არ გააჩნია. სანთელი თუ ჩაქრა, უბრალოდ ის კვლავ უნდა აანთოთ.

 

"ხატებს მხოლოდ მარჯვენა მხრიდან უნდა მიუახლოვდე". - ცრურწმენაა, რადგან არანაირი მნიშვნელობა არა აქვს რომელი მხრიდან მიხვალ ხატთან, მთავარია ეს ღვთისმოშიშებით გააკეთო.

 

"შემეშალა და სანთელი ერთი ადგილიდან მეორეზე გადავდგი", "ცოცხალთა შესაწირავიდან მიცვალებულთა შესწირავზე ავანთე". - ნუ იმშფოთვარებთ ამასთან დაკავშირბით, ღმერთს ესმის ჩვენი ლოცვები და იცის, ვისთვისაც ლოცულობთ.

 

"ქალური წესის (მენსტრუაციის) დროს არ შეიძლება ტაძარში შესვლა" - ამასთან დაკავშირებით დღემდე არ არსებობს ერთიანი აზრი, მაგრამ მღვდლების უმეტესობა იმ აზრზეა, რომ ტაძარში შესვლა დასაშვებია. რაც შეეხება საიდუმლოებებში მონაწილეობას განწმენდის დღეებში, უფრო გონივრული იქნებოდა სულიერ მოძღვართან ან ნაცნობ მღვდელმსახურთან შეთანხმება.