განმარტება - იოანეს გამოცხადების განმარტება_14_14_20_მკა და ვენახის გასხვლა

აპოკალიფსისის განმარტება

გამოკრებილი თანამედროვე ღვთისმეტყველთა და წმიდა მამათა თხზულებებიდან

მკა და ვენახის გასხვლა

(თ. 14:14-20)

ძვ. ქართულით

1. და დავდეგ მე ქჳშასა ზედა ზღჳსასა და ვიხილე მჴეცი ერთი აღმომავალი ზღჳთ, რომელსა აქუნდეს ათნი რქანი და შჳდნი თავნი, და რქათა ზედა მისთა ათნი გჳრგჳნნი, და თავთა ზედა მისთა სახელნი გმობისანი. 2. და მჴეცი იგი, რომელ ვიხილე, იყო მსგავსი ვეფხისაჲ, და ფერჴნი მისნი, ვითარცა დათჳსანი, და პირი მისი, ვითარცა პირი ლომისაჲ. და მისცა მას ვეშაპმან მან ძალი თჳსი და საყდარი თჳსი და ჴელმწიფებაჲ დიდი. 3. და ერთი თავთა მისთაგანი, რომელი-იგი დაკლულ იყო სიკუდილდ, და წყლულებაჲ იგი სიკუდილისა მისისაჲ განიკურნა. და დაუკჳრდა ყოველსავე ქუეყანასა მჴეცისა მისთჳს. 4. და თაყუანის-სცეს ვეშაპსა მას, რომელმანცა მისცა ჴელმწიფებაჲ იგი მჴეცსა მას; და თაყუანის-სცეს მჴეცსა და იტყოდეს: ვინ არს მსგავს მჴეცისა მის? ვინ შემძლებელ არს ბრძოლად მისა? 5. და მიეცა მას პირი დიდადმეტყუელი და მგმობარი, და მიეცა მას ჴელმწიფებაჲ ყოფად ბრძოლისა ორმეოც და ორ თთუე. 6. და აღაღო პირი თჳსი გმობად ღმრთისა მიმართ, გმობად სახელისა მისისა და სამკჳდრებელისა მისისა, და ცათა შინა დამკჳდრებულთა მათ. 7. და მიეცა მას ბრძოლისაცა ყოფად წმიდათა მიმართ და ძლევად მათდა; მიეცა მას ჴელმწიფებაჲ ყოველსა ზედა ტომსა და ერსა, და ენასა და ნათესავსა. 8. და თაყუანის-სცენ მას ყოველთა მკჳდრთა ქუეყანისათა, რომელთა სახელები არა დაწერილ არს დასაბამითგან სოფლისაჲთ წიგნსა მას ცხორებისასა კრავისა მის დაკლულისა. 9. რომელსა ჰქონან ყურნი, ისმინენ. 10. რომელსა აქუს ტყუეობაჲ, წარვალს ტყუეობად; რომელი მახჳლითა ჯერ-არს მისი მოკლვაჲ, მახჳლითა თჳსითა მოიკლას. აქა არს მოთმინებაჲ და სარწმუნოებაჲ წმიდათაჲ. 11. და ვიხილე სხუაჲ მჴეცი, აღმომავალი ქუეყანით, და აქუნდეს რქანი, მსგავსნი კრავისა, და ზრახვიდა, ვითარცა ვეშაპი. 12. და ჴელმწიფებასა პირველისა მის მჴეცისასა ყოველსა იქმნ წინაშე მისსა და ჰყოფდა ქუეყანასა და ყოველთა მკჳდრთა მისთა, რაჲთა თაყუანის-სცენ მჴეცსა მას პირველსა, რომლისა წყლულებაჲ სიკუდილისა მისისაჲ განიკურნა. 13. და იქმნ სასწაულთა დიდთა, და რაჲთა ცეცხლი გარდამოჴდეს ზეცით წინაშე კაცთა. 14. და აცთუნებს მკჳდრთა მათ, რომელნი არიან ქუეყანასა ზედა, სასწაულთა მათთჳს, რომელ მიეცნეს მას ქმნად წინაშე მჴეცისა მის, და ეტყჳს მკჳდრთა ქუეყანისათა, რაჲთა ქმნან ხატი მჴეცისაჲ მის, რომელსა-იგი აქუნდა წყლულებაჲ და ცხოვნდა მახჳლისგან. 15. და მიეცა მას სული მიცემად ხატსა მას მჴეცისასა, რაჲთა იტყოდის ხატი მჴეცისაჲ მის და ქმნას. ყოველნი, რომელთა არა თაყუანის-სცენ ხატსა მჴეცისასა, მოიკლნენ. 16. და ყვნეს ყოველნივე - მცირენი და დიდნი, და მდიდარნი და გლახაკნი, და აზნაურნი და მონანი, - რაჲთა მიიღონ ბეჭედი ჴელსა მათსა მარჯუენესა ზედა, ანუ შუბლსა ზედა მათსა. 17. და რაჲთა არავის ჴელ-ეწიფებოდის სყიდად, ანუ განსყიდად, გარნა რომელთა აქუნდეს ბეჭედი სახელისა მჴეცისა მის, ანუ რიცხჳ სახელისა მისისაჲ. 18. აქა არს სიბრძნე; რომელსა აქუს გონებაჲ, აღიპყარნ რიცხჳ იგი მჴეცისაჲ, რამეთუ რიცხჳ კაცისაჲ არს რიცხჳ მისი ექუსას სამეოც და ექუს.

ახ. ქართულით

1. დავდექი ქვიშაზე ზღვისა და ვიხილე მხეცი, ზღვიდან ამომავალი, ათრქიანი და შვიდთავიანი: და მის რქებზე - ათი გვირგვინი, თავებზე კი - გმობის სახელნი. 2. მხეცი, რომელიც მე ვიხილე, ჯიქს მიაგავდა, მისი ფეხები - დათვის ტორებს, ხახა კი - ხახას ლომისას: და მისცა მას ურჩხულმა თავისი ძალა, თავისი ტახტი და უსაზღვრო ხელმწიფება. 3. ვიხილე მისი ერთ-ერთი თავი, თითქოს სასიკვდილოდ მოწყლული, მაგრამ განიკურნა სასიკვდილო წყლულება მისი, და განცვიფრდა მთელი ქვეყანა მხეცის კვალდაკვალ. 4. და თაყვანი სცეს ურჩხულს, რომელმაც მისცა მხეცს ხელმწიფება, თაყვანი სცეს მხეცს და ამბობდნენ: ვინ შეედრება ამ მხეცს? ვის შეუძლია შეებას მას? 5. მიეცა მას პირი მზვაობრად მეტყველი და ღვთისმგმობელი, და მიეცა მას ხელმწიფება, რათა მოქმედებდეს ორმოცდაორი თვის მანძილზე. 6. და ღვთის საგმობლად განახვნა ბაგენი თვისნი, რათა ეგმო მისი სახელი, მისი სამკვიდრო და ცის მკვიდრნი. 7. და მიეცა მას ძალა წმიდათა წინააღმდეგ ბრძოლისა და მათი ძლევისა, და მიეცა მას ხელმწიფება, რათა მბრძანებლობდეს ყველა ტომსა და ხალხს, ერსა და ენას. 8. და თაყვანი სცა მას დედამიწის ყოველმა მკვიდრმა, რომელთა სახელებიც, ქვეყნიერების დასაბამიდან, ჩაწერილი არ არის სიცოცხლის წიგნში კრავისა, რომელიც დაკლულ იქნა. 9. ვისაც ყური აქვს, ისმინოს. 10. ვისაც ტყვე მიჰყავს, არც თვითონ ასცდება ტყვეობა, ვინც მახვილით კლავს, თვითონაც მახვილით მოკვდება; ესაა წმიდათა მოთმინება და რწმენა. 11. მერე ვიხილე სხვა მხეცი, მიწიდან ამომავალი, რომელსაც ჰქონდა კრავის ორი რქა, მაგრამ ლაპარაკობდა, როგორც ურჩხული. 12. ის მოქმედებს მხეცის წინაშე მთელი მისი ხელმწიფებით, და აიძულებს დედამიწას და მიწის მკვიდრთ, თაყვანი სცენ პირველ მხეცს, ვისი სასიკვდილო წყლულებაც განიკურნა. 13. და ახდენს დიად სასწაულთ, ისე, რომ ზეციდან ქვეყნად ჩამოაქვს ცეცხლი კაცთა წინაშე. 14. და აცდუნებს მიწის მკვიდრთ სასწაულებით, რომელთა ქმნის ძალაც მიეცა მხეცის წინაშე, და აქეზებს მიწის მკვიდრთ, შექმნან ხატება მხეცისა, მახვილით რომ მოიწყლა და ცოცხალი დარჩა. 15. და მიეცა იმისი ნება, რომ სული ჩაედგა მხეცის ხატისთვის, რათა ხატს ემეტყველა და იმდენი ექნა, რომ მოეკლათ ყველა, ვინც თაყვანს არა სცემს მხეცის ხატებას. 16. და აიძულებს ყველას, დიდსა თუ მცირეს, მდიდარსა თუ ღარიბს, მონასა თუ თავისუფალს, ნიშანი დაისვან მარჯვენა ხელსა თუ შუბლზე. 17. ასე რომ, ვერავინ იყიდის ან გაყიდის რამეს, მათ გარდა, ვისაც აქვს ნიშანი - მხეცის სახელი, ან მისი სახელის რიცხვი. 18. აქაა სიბრძნე; ვისაც გაგების თავი აქვს, გამოითვალოს მხეცის რიცხვი, რადგანაც ესაა რიცხვი კაცისა, და მისი რიცხვი - ექვსას სამოცდაექვსი.

შინაარსი

V. საღმრთო განგებულების გამოვლენის მესამე თანამიმდევრობა (თ. 12-14)

მკა და ვენახის გასხვლა (თ. 14:14-20)

მე-14 თავში მოცემული ხილვა ძალზედ მიესადაგება მსოფლიო ისტორიის ბოლო მომენტს - საშინელ სამსჯავროს. ბოლო ხილვა (9-11 მმ) უკვე იუწყება ცოდვილთა მარადიული სატანჯველის მოახლოვებას: მსოფლიოში ყველაფერმა თავის დასახულ მიზანსა და ზღვარს მიაღწია. 14-20 მუხლების ხილვა უშუალოდ აგრძელებს 8 მუხლს და უკვე მომხდარ მოვლენად წარმოგვიდენს იმას, რაც ჯერ კიდევ 9-11 მუხლებში იყო ნაწინასწარმეტყველევი. უფლის სამსჯავრო დაიწყო ბაბილონიდან, ანტიქრისტეს მომავალი სამეფოს დედაქალაქიდან. ბაბილონი დაეცა (მ. 8) და წინასწარმეტყველების მიხედვით სამარადისო სატანჯველებიც მოახლოვდა მაგრამ უსჯულონი ამისდა მიუხედავად არაფერს აქცევენ ყურადღებას და ადრინდელივით გახევებულნი არიან თავიანთ უკეთურებაში. უფლის მოთმინების ფიალა ივსება, დადგა მიგების ჟამი, როდესაც ყოველს, მართალსაც და ცოდვილსაც თავისი საქმეებისაებრ მიეზღვება.

14. გავიხედე და, აჰა, თეთრი ღრუბელი, ღრუბელზე კი მჯდომარე, კაცის ძის მსგავსი: თავს ედგა ოქროს გვირგვინი და ხელთ ეპყრა მჭრელი ნამგალი.

და აი, იოანე ახალ ხილვაში ხედავს კაცის ძის მსგავსს ნათელ ღრუბლებში, რომელსაც თავს ოქროს გვირგვინი ედგა, ხელში კი მჭრელი ნამგალი ეპყრა. "თეთრი ღრუბელი", რომელსაც ხილვის სხვა საგნები ახლავს, დიდებისა და ბრწყინვალების სიმბოლოა და უფლის მომავალი მეორედ მოსვლის არსებით ნიშანს წარმოადგენს. ამ მხრივ განსაკუთრებით საყურადღებოა წმ. წერილის გამონათქვამი, რომლის მიხედვითაც: "და მაშინ გამოჩნდება კაცის ძის ნიშანი ცაზე; მაშინ მოთქმას მოჰყვება დედამიწის ყოველი ტომი, და იხილავენ ძეს კაცისას, მომავალს ზეცის ღრუბლებზე ძალითა და დიდებით მრავლით" (მთ. 24:30; ლკ. 21:27 ნათელ ღრუბლებში იოანე ღრუბელზე მჯდომარესაც (შეად. 4:2-4), "კაცის ძის მსგავსს", რაც შორეულ მსგავსებაზე კი არ მიანიშნებს, არამედ ნამდვილ იგივეობაზე. ის ვისაც იოანე ხედავს აშკარად არ არის ანგელოზი, უხორცო სული, რომელიც წარმოადგენდა იესუ ქრისტეს, ის არც სიკვდილის ანგელოზია, არც კაცი ანგელოზის სახით, რომელიც წარმოადგენს ხატს იმ ადამიანებისა, რომლებიც ღმრთის სამსჯავროს იარაღს წარმოადგენდნენ დედამიწაზე, არამედ თვით იესუ ქრისტეა, მესიაა კაცის ძის ხატში, რომელიც მოემართება განსასჯელად ცოდვილთა და მკვდართა. ეს სრულიად დასტურდება "კაცის ძის" ეპითეტით, რომელიც წმ. წერილში მხოლოდ ქრისტესადმი, ჭეშმარიტი მესიისადმი გამოიყენება, რომელიც პირველად კაცთა მოდგმის ცოდვების გამოსასყიდად მოევლინა კაცობრიობას, შემდეგ კი მათ განსასჯელად მოვა.

ხილვაში რომ იესუ ქრისტეა ნაგულისხმევი დასტურდება კიდევ იმითაც, რომ "ღრუბელზე ამხედრებულს" 1) გარს აკრავს "თეთრი ღრუბელი" (მთ. 24:30), 2) თავზე ადგას "ოქროს გვირგვინი", რომელიც გამოცხადებაში ყოველთვის წარმოადგენს ნიშანს სამეფო ღირსებისა (შეად. 19:12; 6:2; 9:7) და არსად მიეწერება ანგელოზებს და 3) ხელთ უპყრია"მჭრელი ნამგალი". ეს უკანასკნელი ნიშანი მოგვაგონებს გამოთქმას მათეს სახარებიდან, სადაც ნათქვამია: "მაშ, ევედრეთ სამკალის უფალს, რათა მომკალნი მოავლინოს თავის სამკალში" (მთ. 9:38. შეად. მკ. 4:29).

"სპეტაკ ღრუბელში" ან გრძნობისმიერი ღრუბელი უნდა ვიგულისხმოთ, მსგავსი იმისა, რომელმაც ქრისტე დაფარა მოციქულთა თვალთახედვიდან, ან კიდევ ანგელოზთა ძალი, რომელიც ასე თავისი უბიწოებისა და სიწმიდის გამო იწოდება, სიტყვისაებრ ფსალმუნთმგალობლისა: "ახდა ქერობინთა ზედა და აფრინდა" (ფსალმ. 17:11). "ღრუბელზე მჯდომარე" და "მსგავსი კაცის ძისა" არის ქრისტე. "ოქროს გვირგვინი" ხილულ და უხილავ ქმნილებებზე მისი მეუფების სახეა; ის ოქროსია, რამეთუ ეს ნივთი ჩვენში მეტად პატივდებულია. "ნამგალი გალესილი" სამყაროს აღსასრულის მომასწავებელია, რომელსაც უფალი "სამკალს" უწოდებს" (ანდრია კესარიელი).

ამრიგად, "ნამგალი" მკის იარაღია და თუ მკა მსოფლიოს გასამართლებას გულისხმობს, ის მხოლოდ იესუ ქრისტეს განკარგულებით აღსრულდება (მთ. 13:30). ის რომ ღრუბელზე ამხედრებული და ნამგლით აღჭურვილი "ძე კაცისა" იესუ ქრისტეა არ ეწინააღმდეგება მე-15 მუხლში ნათქვამს:

15. გამოვიდა მეორე ანგელოზი ტაძრიდან და შეღაღადა ღრუბელზე მჯდომს: მიუშვი შენი ნამგალი და მომკე, რადგანაც მოვიდა მკის ჟამი და მოიწია სამკალი ქვეყნად.

როგორ შევათანხმოთ ეს მუხლი იმას, რაც მე-14 მუხლთან დაკავშირებით ითქვა? ანუ როგორ შეეძლო ანგელოზს განკარგულება მიეცა იესუ ქრისტესთვის, თუკი სპეტაკ ღრუბელზე ამხედრებულში სწორედ იესუ ქრისტეს ვგულისხმობთ? სრულიად თავისუფლად. "ტაძარი", ცხადია, აქ იერუსალემის ტაძარი ან ქრისტეს ეკლესია კი არ არის, არამედ ზეციური ტაძარია, ის, რომელიც 11:19-ში იყო ნახსენები, რომელიც უფლის სამკვიდროა და წყარო ყოველი გამოცხადებისა. ამ ტაძრიდან გამოსული ანგელოზი უფლის მახარობელია, რომელიც საუკუნითგან გაცხადებულს იუწყება (15:5-6; 16:1). შედეგად, აქ ლაპარაკია არა ანგელოზის განკარგულებაზე, არამედ ბრძანებაზე ანგელოზის მეშვეობით. თვით იესუ ქრისტე არაერთხელ მოწმობს, რომ მისი ღვაწლი, როგორც ძისა, ყოველთვის ეთანხმება ზეციერი მამის ნებას და ის (ქრისტე) მისი შემსრულებელია (შეად. იოანე 5:19, 27, 30 და გამოცხ. 1:1). მოცემულ შემთხვევაშიც იესუ ქრისტე, რომელიც ღრუბლებზე ამხედრებული მოდის, ღმრთისა და მამის მიერ კაცთა მოდგმაზე უკუნითგან განსაზღვრული განჩინების აღმასრულებელია; ხოლო ანგელოზის პირით გაცხადებული ეს ნება მოგვაგონებს მაცხოვრის სიტყვებს, რომელიც ამბობს: "იმ დღისა და იმ საათისა არავინ არაფერი იცის, არც ანგელოზებმა ცაში, არც ძემ, არამედ მხოლოდ მამამ" (მკ. 13:32; საქმე 1:7).

ამრიგად, იესუ ქრისტე, როგორც ღმერთკაცი, ღებულობს ღმრთის (მამის) განკარგულებას დაიწყოს მკა: "მიუშვი შენი ნამგალი და მომკე". ბოლო სიტყვებში ნამგალი წარმოდგენილია როგორც თვითმოქმედი არსება, რომელსაც ეძლევა უფლება თვითნ აღასრულოს თავისი საქმე (შეად. მკ. 4:29; ინ. 3:13). მოვიდა მკის დრო, რადგან მომწიფდა მკა დედამიწაზე. "მკა" (შეად. მთ. 9:37) კი ის არის, რაც მკას ექვემდებარება. ეს სამკალი უკვე მომწიფდა და მეტიც, არა თუ მომწიფდა, არამედ გადამწიფდა კიდეც და არ შეიძლება მოუმკელი დარჩეს.

თვით მკის სახე წმიდა წერილში ჩვეულებისამებრ გამოიყენება სულიერი მკის, ანუ სამსჯავროს თვალსაზრისით (იხ. მაგ.: მთ. 9:38; 13:36; ინ. 4:35; მკ. 9:29). განსაკუთრებული სიცხადით მკა უკანასკნელ სამსჯავროსთან გაიგივებულია წინასწარმეტყველ იოველთან, რომელიც ბრძანებს: "გაიღვიძონ ხალხებმა და მიაშურონ იოშაფატის ველს, რადგან იქ დავჯდები, რომ განვსაჯო ყველა ხალხი, ვინც კი გარშემოა. გაამზადეთ ნამგლები, რადგან მოწეულია სამკალი. წადით, ჩადით, რადგან აივსო საწნახელი, გალიცლიცდა კოდები, რადგან გამრავლდა მათი ბოროტება. ურდოები აწყდებიან განგების ველს, რადგან ახლოვდება უფლის დღე განგების ველზე" (იოველ 3:12-14). მკა, მაცხოვრის თქმითაც სამყაროს აღსასრულს ნიშნავს (მთ. 13:39), ასე, რომ ხილვა, სადაც იოანე ხედავს "თეთრ ღრუბელს", "ღრუბელზე მჯდომარე კაცის ძის მსგავსს", რომელსაც "თავს ედგა ოქროს გვირგვინი და ხელთ ეპყრა მჭრელი ნამგალი", უფლის მეორედ მოსვლას და საუკუნო სამსჯავროს ნიშნავს. ის მაშინ მოხდება, როდესაც მსოფლიოში სიკეთისა და ბოროტების განვითარება ღვთისგან დადგენილ ზღვარს მიაღწევს, როდესაც მართალნი უკვე მზად იქნებიან ღირსეულად მიიღონ აღქმული ჯილდო, ხოლო ცოდვილნი სრულიად გამოამჟღავნებენ თავიანთ ბოროტებას.

"დიდი ხმით შეჰღაღადა". "ამ ანგელოზის "დიდი ხმა" სიმბოლურად ყველა ზეციურ ძალთა ლოცვას მოასწავებს, რომელთაც ჰსურთ მართალთა დიდებისა და უკეთურთა სასჯელის ხილვა, როდესაც ყოველი ხრწნილი და მსწრაფლწარმავალი განქარდება და ურყევი და მარადიული მოიწევა. "განხმობა მიწის ნაყოფისა" მიანიშნებს, რომ დადგა ჟამი განკითხვისა, როდესაც მომწიფებული ღვთისმოსაობის ნაყოფი ოცდაათჯერ, სამოცჯერ და ასჯერ უმეტესად მოწევნული ხორბლის თავთავის მსგავსად ზეციურ ბეღელში დაიდებს ბინას" (ანდრია კესარიელი).

მაგრამ ეს მკა ჯერ კიდევ არ არის სასჯელის სამკალი, არამედ განაჩენია ცოდვილებზე, როგორც ეს არის წარმოდგენილი ესაიასთან (27:11) და იერემიასთან (51:33). ამჯერად კი გამოცხადების 14:15 მუხლში ლაპარაკია მხოლოდ მკაზე, როგორც განცალკევებაზე ღვარძლისა ხორბლისგან (მათე 13:30). ეს ჯერ კიდევ არ არის საუკუნო სამსჯავროს სურათი, რომლის შესახებაც ნაწინასწარმეტყველები იყო 14:7 მუხლში, არამედ მისი დასაწყისია; ეს ის მომენტია, როდესაც უფალი "დაჯდება იგი თავისი დიდების ტახტზე. შეიყრება მის წინაშე ყველა ხალხი და გაარჩევს მათ ერთმანეთისაგან, როგორც მწყემსი გამოარჩევს ცხვრებს თხებისგან" (მთ. 25:31-32), როდესაც უფალი "მოავლინებს თავის ანგელოზებს მგრგვინავი საყვირით, და შეკრებენ მის რჩეულთ ოთხთავ ქართაგან, ცათა კიდიდან მათ კიდემდე" (მთ. 24:31).

ამგვარად, აპოკალიპტური მკა ეს არის ყველა მართლის შეკრება (1 თესალონიკ. 4:17) და მათი გამოცალკევება უკეთურთაგან, რათა საშინელი სამსჯავროს შემდგომ გამოითქვას საბოლოო ხვედრი მართალთა და ცოდვილთა.

თვით სამსჯავროს შესახებ გამოცხადების ამ ადგილზე არაფერია ნათქვამი, და მკას უშუალოდ ყურძნის მოკრეფა მოსდევს.

16-19. ღრუბელზე მჯდომმა დაუშვა თავისი ნამგალი ქვეყნად და მომკა ქვეყანა. სხვა ანგელოზი გამოვიდა ციური ტაძრიდან და ჰქონდა მასაც მჭრელი ნამგალი. გამოვიდა საკურთხევლიდან სხვა ანგელოზი, რომელსაც ჰქონდა ხელმწიფება ცეცხლზე და ხმამაღლა შესძახა მჭრელი ნამგლის მქონეს: მიუშვი ეგ მჭრელი ნამგალი და მოისთვლე მტევნები, რადგანაც დამწიფდა ყურძენი ქვეყნად. დაუშვა ანგელოზმა ნამგალი ქვეყნად და მოისთვლა მტევნები ქვეყნისა და ჩაყარა ისინი ღვთის რისხვის ვეება საწნახელში.

ეს არის ცოდვილთა სამარადისო სატანჯველში ჩაგდების აღწერა. იოანე ხედავს სხვა ანგელოზს, რომელიც ტაძრიდან გამოდის და სპეტაკ ღრუბელზე მჯდომარესავით (მ. 14) მასაც ხელში ნამგალი უპყრია, ოღონდ ღრუბლით შემოსილი არ არის და თავზე არც გვირგვინი ადგას. ეს ნიშნები გამოარჩევს ანგელოზს იესუ ქრსიტესგან და მას უბრალო ანგელოზთა რიგში აყენებს, რომლებიც ღმრთის მსახურნი და მისი ნების აღმასრულებელნი არიან.

ამ ანგელოზის შემდეგ გამოდის კიდევ ერთი ანგელოზი. ის უკვე თვით ტაძრიდან კი არა (11:19), როგორც წინა ანგელოზნი, არამედ საკურთხევლიდან გამოდის და ცეცხლზე აქვს ხელმწიფება. მისი ეს თვისება (თუ მას 7:1 და 16:5-ს შევადარებთ) გვაძლევს უფლებას ვიფიქროთ, რომ მიეკუთვნება იმ ანგელოზთა რიცხვს, რომლებსაც სტიქიათა მართვის უფლებამოსილებანი გააჩნიათ. ყოველ შემთხვევაში აქ არ შეიძლება დავინახოთ უბრალო მითითება ამ ანგელოზის მიმართებისა საკურთხეველთან ან მიმართება ღმრთის რისხვის ცეცხლთან, რომელიც ღმრთის საკურთხევლიდან მოედინება. ამგვარ განმარტებას არანაირი საფუძელი არ გააჩნია ტექსტში, სადაც საკურთხეველი სულაც არ არის შედარებული ცეცხლს. საკურთხეველს დამოუკიდებელი მნიშვნელობა გააჩნია მოვლენის აღწერისას და ის არ შეიძლება გაიგივებულ იქნას საწმიდარის საკურთხეველთან, რომელიც "ოქროს საკურთხევლად" იწოდება (შეად. 8:3). უეჭველად, ეს არის ყოვლადდასაწველის საკურთხეველი, რომელიც ადრე, 6:9 და 8:3-5 მუხლებში იყო ნახსენები. იქ ხსენებული საკურთხევლის მიმართება ამ საკურთხეველთან შეიძლება დავინახოთ იმაში, რომ ამ საკურთხევლიდან (6:9) აღევლინებოდა ლოცვა რათა შური ეძია უფალს უკეთურთა მიმართ მოკლულ მართალთათვის, ანუ განესაჯა სამყარო. ამჯერად, თითქოსდა ამ ლოცვის საპასუხოდ, იმავე საკურთხევლიდან ღმრთის ბრძანებით გამოდის ანგელოზი უკეთურთა დასასჯელად.

"ქრისტესაც "დიდისა ზრახვისა ანგელოზი" ეწოდება (ეს. 9:6), მაგრამ აქ, როგორც ეს შემდგომი სიტყვებიდანაც ჩანს, ანგელოზში მსახურ ძალთაგან ერთ-ერთი იგულისხმება. ის "გამოვიდა ციური ტაძრიდან" და "ჰქონდა მასაც ნამგალი წამახული" მოკრებად უსჯულოთა" (ანდრია კესარიელი).

საკურთხევლიდან გამოსული ანგელოზი, ტაძრიდან გამოსულ ანგელოზს უბრძანებს, მიუშვას ნამგალი (შეად. 15 მ.) და მოჭრას ყურძნის მტევნები დედამიწაზე, რადგან უკვე ისინიც მომწიფდნენ. "დაუშვა ანგელოზმა ნამგალი ქვეყნად და მოისთვლა მტევნები ქვეყნისა და ჩაყარა ისინი ღვთის რისხვის ვეება საწნახელში".

"ღმრთის რისხვის საწნახელი" არის ადგილი, რომელიც განმზადებულია ეშმაკისა და მისი ანგელოზებისთვის; ხოლო "დიდად" ის მასში შემავალთა სიმრავლის გამო იწოდება, რამეთუ "ვრცელ არს ბჭე და ფართე არს გზაი, რომელსა მიჰყავს წარსაწყმედელად" (მთ. 7:13) (ანდრია კესარიელი).

მოსაჭრელი საგანი პირველ შემთხვევაში "მტევნებად" იწოდება, ხოლო მეორე შემთხვევაში - "ყურძნად" ("მოისთვლე მტევნები, რადგანაც დამწიფდა ყურძენი ქვეყნად"), მაგრამ ეს მხოლოდ სინონიმური ცნებებია, და ერთი მხოლოდ რტოზე მობმულ ცალკეულ მტევნებზე მიუთითებს, მეორე კი მთელს რტოს აღნიშნავს.

ქრისტემ საკუთარ თავს ვაზი, მორწმუნეებს კი ლერწები უწოდა ("მე ვარ ვაზი, ხოლო თქვენ ლერწები ხართ, ვინც ჩემში რჩება, ხოლო მე მასში, დიდძალი ნაყოფი გამოაქვს; ვინაიდან უჩემოდ არაფრის ქმნა არ შეგიძლიათ" (ინ. 15:5), მსოფლიო კი შედარებულია ვენახს. მაგრამ ანტიქრისტეს დროს მსოფლიო თითქმის განუდგება ქრისტეს, და თუ მაინც ვენახად რჩება, ეს უკვე ისეთი ვენახია, რომელსაც ქრისტესთან არავითარი კავშირი არ გააჩნია. მართალია, ამ ვენახის ლერწებზეც იქნება მტევნები, მაგრამ ისინი დამყნობილნი არ იქნებიან ქრისტეზე და ამიტომაც გაველურდებიან (ინ. 15:6; რომ. 11:17). სწორედ ამიტომაც, როგორც ველური და უვარგისი მტევნები მოისთვლებიან და ჩაიყრებიან "ღვთის რისხვის ვეება საწნახელში".

20. დაიწურა საწნახელი ქალაქგარეთ და წარმოსდინდა სისხლი საწნახელს, აღვირამდე რომ სწვდებოდა ცხენებს, ათას ექვსასი უტევანის მანძილზე.

საწნახელში ჩაყრილი ყურძენი "დაიწურება", ანუ მსოფლიო საყოველთაო სასჯელს დაექვემდებარება. სასჯელის ზომა და დასჯილთა რაოდენობა შედარებულია ყურძნის წვენის სიუხვეს, რომელსაც აქ პირდაპირ სისხლი ეწოდება და რომელიც საწნახელში აღარ ეტევა, არამედ გადმოდის და მიწაზე იღვრება. ამაზე მიანიშნებს ტექსტის სიტყვები: "აღვირამდე რომ სწვდებოდა ცხენებს, ათას ექვსასი უტევანის მანძილზე".

"საწნახელი", სასჯელის ადგილია, რომელიც ქალაქგარეთ მდებარედ წარმოგვიდგება. ბუკვალური გაგებით თუ მივუდგებით აქ მოცემულია შედარება ჩვეულებრივ რეალობასთან, რადგან ყურძნის საწური საწნახელები ქალაქგარეთ იმყოფებოდნენ, როგორც იყო ეს ძველ იერუსალემში.

მაგრამ გადატანითი მნიშვნელობით ეს არის მითითება ადგილზე, სადაც მოხდება ცოდვილთა დასჯა. სად მოხდება ეს სამსჯავრო? - ქალაქგარეთ. კომენტატორთა ერთი ნაწილი ამ ქალაქში გულისხმობს იერუსალემს, პალესტინის უმთავრეს ქალაქს, ხოლო თვით ადგილად, სადაც ეს დასჯა აღსრულდება, - იოასაფატის ველს, როემლიც წმ. იოველ წინასწარმეტყველის წიგნში (3:2, 4) პირდაპირ იწოდება სასჯელის ველად. ზოგიერთი კომენტატორის აზრით სწორედ აქ შეკრიბავს უფალი უკეთურთა არმიას და გაანადგურებს მათ (ეს. 63:1-6). იმდენად დიდი იქნება მათი სასჯელი, რომ სისხლი, რომელიც მაშინ დაიღვრება მისწვდება პალესტინის მთელს სივრცეს, რომელიც გვიანდელ იუდეველთა მიერ 1600 უტევანად იზომებოდა.

მაგრამ, იოველის წინასწარმეტყველება ბუკვალური მნიშვნელობით უპირველეს ყოვლისა ეხება წარმართთა დასჯას ისრაელის გამო, და მომავალთან მიმართებაში მას, ცხადია, ბუკვალური ნიშნები უნდა მოვაცილოთ, რამეთუ ზუსტი გეოგრაფია და საზომები აპოკალიფსისისა და საუკუნო სამსჯავროსადმი მიუყენებელია.

ამ ადგილის ბუნდოვანების დასაძლევად ზოგიერთი კომენტატორი იერუსალემში ქრისტეანულ ეკლესიას გულისხმობდა, რომელიც არის სხეული ქრისტესი, და გამოთქმაში "ქალაქგარეთ" მხოლოდ იმას გულისხმობდა, რომ ეს სასჯელი არ შეეხებოდა მხოლოდ ეკლესიას, მის წევრებს. მაგრამ ეს განმარტება თავის მხრივ მეტად განზოგადოებული და განყენებულია და კონკრეტულ აპოკალიფსურ ხილვას არ შეესაბამება.

აქამომდე ლაპარაკი იყო ანტიქრისტეს ბოლო პერიოდზე. მაშინ იქნება მისი მეფობის უმთავრესი დედაქალაქი, ახალი ბაბილონი, რომელიც დაეცემა. ეს უკვე წინა ხილვებიდან გვეუწყა. ამგვარად, "ქალაქში", რომლის გარეთაც დაიწნიხებიან ბოროტეულნი არ შეიძლება ვიგულისხმოთ უკეთურების ეს ქალაქი. მაგრამ იქნება კი მაშინ ღმრთის ქალაქი, რომელიც ძველი იერუსალემივით, სიწმიდისა და ღმრთისმოსაობის საცავი აღმოჩნდება?

ანტიქრისტეს მსოფლიო ბატონობიდან გამომდინარე და იმის გამოც, რომ ეკლესია უდაბნოში გაიქცევა, ამგვარი ქალაქის არსებობის დაშვება შესაძლებლად არ მიგვაჩნია. და თუ აქ ლაპარაკია "ქალაქზე", ის რომელიმე გეოგრაფიული ქალაქი ან წმიდათა ადგილსამყოფელი არ იგულისხმება. ქალაქში იგულისხმებიან ისინი, ვინც ცხოვრობს ქალაქში, ანუ ღმრთის წმინდანნი, რომლებსაც უფალი ოთხივ კუთხიდან შეჰკრებს (მთ. 24:31) და ღმრთის წმიდა ქალაქს შეადგენენ. შედეგად, ეს ქალაქი არის არა სიონი (14:1), არა ბოლო ჟამს მთელს მსოფლიოში გაბნეული მორწმუნენი, არამედ უკეთურთაგან მათი გამოცალკევების შემდგომ ერთ მთლიანობათ შეკრული ერთობა მართალ ქრისტეანთა. ეს არის ხორბალი, რომელიც მკა რომ მოახლოვდება გამოიყოფა ღვარძლისგან, ხოლო ღვარძლი ცეცხლს მიეცემა (მთ. 13:30).

უკეთურთა დასჯა "ქალაქგარეთ", ანუ მართალთაგან მათი გამოყოფის შემდგომ აღსრულდება. დასჯილთა სისხლის სიუხვე ისეთ სიღრმეს არის შედარებული, რომ ნათქვამია "აღვირამდე სწვდებოდაო ცხენებს, ათას ექვსასი უტევანის მანძილზე". შედარება, ცხადია, აღებულია ჩვეულებრივი ომებისგან, სადაც მეომართა ცხენები მართლაც დაიარებიან დასისხლიანებულ მიწაზე. თვით ზომა - 1600 უტევანი პალესტინის ნამდვილ სიგრძეზე, ანუ მისი სივრცის 32 გეოგრაფიულ მილზე კი არ უთითებს, არამედ მას თავისი, სპეციალური მნიშვნელობა გააჩნია. ის შედგება 40x40 დღისგან მარხვისა და სინანულისა (შეად. რიცხვ. 14:36; მსაჯ. 13:1; ეზეკ. 4:6; 29:11). ის შეიძლება გულისხმობდეს უკეთურთა დასჯის უმაღლეს ხარისხს, რადგან არ ჰქონდა ზღვარი მათ სიამტკბილობასა და უღვთოებას. მათი უკეთურების გამო სასჯელი ვრცელდება 1600 უტევანზე. თუ 1600 გამოვიყვანთ 4-დან (დედამიწის ოთხი მხარე), რომელიც გამრავლებულია საკუთარ თავზე და აღებულია ასჯერ, რადგან ასი არის სისრულის სიმბოლო, მიღებული რიცხვი 1600 აღმოჩნდება მინიშნება უკეთურთა საყოველთაო დასჯაზე სადაც გინდა იმყოფებოდნენ ისინი საუკუნო სამსჯავროს დადგომისას. მათ ქვეყნიერების ყველა კიდიდან შეჰკრებენ და ყველას მიაგებენ საქმეთაებრ მათთ (შეად. 14:10).

"მაშ ასე, - ბრძანებს ანდრია კესარიელი, - "საწნახელი დაიწურება" მართალთა "ქალაქგარეთ", რამეთუ, წინასწარმეტყველის სიტყვისამებრ "არა დაუტეოს უფალმა კუერთხი ცოდვილთაი ნაწილსა ზედა მართალთასა" (ფსალმ. 124:3) და არც სამკვიდრებელი მათი ისევე, როგორც სიცოცხლე მათი საწნახელში არ აირევა. ღვთის სამართლიანი რისხვა თავს დაატყდებათ უკეთურებს; ის (საწნახელი) აღსავსეა სისხლით "ვიდრე ცხენთა აღვირამდე", დაუოკებელ ცხენთა, რამეთუ არ ჰქონდა ზღვარი მათ აღვირახსნილობას და უკეთურებას, რომელნიც უსჯულოებდნენ. მათი უსამანო უკეთურების გამო იგი "ათას ექვსასი უტევანის მანძილზე" განივრცობა. "ათასი" მათი უკეთურების სისრულეს მოასწავებს; ნოეს სიცოცხლის "მეექვსასე" წელს წაირღვნა ცოდვა, რამეთუ ცოდვილებმა უკეთური წამოწყებებით შეაგინეს "ექვს დღეში" ღვთის მიერ დაბადებული სოფელი. ამიტომაც რიცხვი "ექვსი" შესაქმის დღეთა რაოდენობასა და სამყაროს მოწყობაზე მიანიშნებს.

იმათი ტანჯვის ადგილი, ვინც ეს დაიმსახურა, ჭეშმარიტად იქნება ზეციური იერუსალემის გარეთ, ხოლო ის, რომ მათი სისხლი "ათას ექვსას უტევანის მანძილზე" აღწევს, "ვიდრე ცხენთა აღვირამდე", სიმბოლურად შესაძლოა დამჯსელ ანგელოზებსაც აღნიშნავდეს, რამეთუ წმიდა წერილი მათ არცთუ იშვიათად "ცხენებს" უწოდებს. მაგალითად, წმ. წინასწარმეტყველი ამბაკუმი ამბობს: "ზედა აღხედ ცხენთა ზედა შენთა" (ამბაკუმ. 3:8). და ქებათა ქებაშიც ნათქვამია: "ჩემს ფაშატს, ფარაონის ეტლში შეკაზმულს გამსგავსე შენ" (ქება ქებათა 1:8).

ტანჯულთა ვაება აღწევს "ცხენთა აღვირამდე", რამეთუ "აღვირად" წმიდა ძალნი ღმრთის განკარგულებებს მიიჩნევენ, მაგრამ, შესაძლოა, ეს ყოველივე სხვაგვარადაც გავიგოთ: რადგანაც ხორციელ სიამეებს მიჯაჭვულნი გაშმაგებულ ცხენებს მიემსგავსნენ, მათ აღვირად ამოსდებენ სატანჯველებს. "ათას ექვსას უტევანი" კი იმ უფსკრულზე მიანიშნებს, მართალთ ბოროტი და ბილწი საქმეებით აღსავსე ცოდვილთაგან რომ განაშორებს. "ათი ასეული" (ანუ ათასი) მათი ბოროტების სიმრავლეს მოასწავებს; "ექვსი" ექვს დღეში დაბადებული ქმნილების ბოროტად გამოყენებაზე მიუთითებს მსგავსად იმისა, როგორც იყო ეს ნოეს დროს, რომლის სიცოცხლის "მეექვსასე" წელს ყოველივე ამდაგვართა გამო წაირღვნა" (ანდრია კესარიელი).