განმარტებანი - მოდი, ბეთლემში წავიდეთ! - აპოკალიფსისი

Перейти к контенту
სწავლანი > განმარტებანი
მოდი, ბეთლემში წავიდეთ!

ანუ

შეკითხვა ღმერთს და საკუთარ თავს
ქრისტეს შობა
ქრისტეს შობაზე მოგვითხრობს ორი მახარობელი, მათე და ლუკა. ერთ-ერთი მათგანის თხრობა შეიცავს დეტალებს, რომლებსაც ვერ ვხვდებით მეორესთან. მაგალითად, მათე ლაპარაკობს მოგვებზე, მაგრამ არ ახსენებს მწყემსებს. ხოლო ლუკა გვიყვება მწყემსებზე, მაგრამ მოგვებზე არაფერს გვეუბნება. ამგვარი სხვაობის მიზეზი გასაგებია - ერთი წერდა მეორეზე გვიან და გადაწყვიტა უკვე ცნობილი ამბები არ გაემეორებინა და დაემატებინა მხოლოდ ის, რაც ადრე არავის დაუწერია.

მოგვებს თავიანთი ისტორია აქვთ, მწყემსებს კი - თავიანთი, მაგრამ ეს ურთიერთგანსხვავებული ადამიანები სინამდვილეში ერთმანეთს ძლიერ ჰგვანან. ვინ არიან მოგვები? - მეცნიერები. შეიძლება ითქვას, თავიანთი დროის აკადემიკოსები. ვინ არიან მწყემსები? - უბრალო ადამიანები, რომლებიც მწყემსავენ ნახირს. ასეთი განსხვავებული ცოდნისა და პროფესიის ადამიანები ერთიანნი ხდებიან იმაში, რომ უსიტყვოდ და დაუყოვნებლივ მიეშურებიან ახალშობილი მაცხოვრის სანახავად. მიაქციეთ ყურადღება: მათთვის ამისკენ არავის მოუწოდებია! მათ უბრალოდ მიეცათ მცირეოდენი მინიშნება.

მოგვები ხედავენ განსაკუთრებულ ვარსკვლავს, რომელსაც ისინი უკავშირებენ უძველეს წინასწარმეტყველებას მეფე-მესიის შობის შესახებ,მწყემსებს კი ეცხადებიან ანგელოზნიდა ქრისტეს შობას ახარებენ.

არც პირველთ და არც მეორეთ არ ეძლევათ პირდაპირი განკარგულება წავიდნენ და ნახონ ახალშობილი ყრმა, არამედ მათი გულები იმწამსვე ეხმაურება სასიხარულო ცნობას და გულანთებულნი აღიძვრიან ღვთაებრივი ყრმის თაყვანსაცემად. ისინი საკვირველი ამბის ხილვას ეშურვიან, თუმცა, არცთუ გარკვეულნი არიან საით მიდიან.

არადა მათ ხომ შეეძლოთ სხვანაირად მოქცეულყვნენ: გამოჩნდა უცნაური ვარსკვლავი? - შეიძლებოდა ეს ამბავი რომელიმე სქელტანიან წიგნში ჩაეწერათ და დაევიწყებინათ; დაინახეს ანგელოზები? - შეიძლებოდა გაკვირვება, ამ საოცარი ამბის სხვებისთვის მოყოლა და დავიწყება. მაგრამ მაცხოვრის შობის ხარება ამ ადამიანთათვის მოქმედებისკენ აღმძვრელი იმპერატივი გახდა. ცოდნა ღმრთის შესახებ მისი შემეცნების გამოცდილებაში გადავიდა. მოგვები და მწყემსები მიდიან და ზუსტად არც კი იციან საით უნდა წავიდნენ. უზენაესს ისინი სანუკვარ ადგილამდე მიჰყავს, იცავს საფრთხეთაგან, აძლევს მშვიდობას და ისინიც პირველი მოწმენი ხდებიან კაცობრიობის ისტორიის უნიკალური მოვლენისა, - ჩვენი უფლისა და მაცხოვრის, იესუ ქრისტეს შობისა.

ნებისმიერ თანამედროვე ადამიანს სმენია ქადაგება უფლის შესახებ. ქრისტიანული ცივილიზაციის დღევანდელი შთამომავლები მუდმივად დაიარებიან ტაძრებისა და მონასტრების გასწვრივ, მათ ყურს განუწყვეტლივ ესმის ქადაგებათა გამოძახილი - რადიოთი, ტელევიზიითა და ინტერნეტით. თუნდაც რაღაც დონეზე ყოველი განათლებული ადამიანი იცნობს ბიბლიის ამ სიუჟეტს. მაგრამ კაცთაგან მცირე რაოდენობას თუ აქვს სურვილი გამოცდილებით შეამოწმოს აღქმული უწყება, გამოვიდეს ყოველდღიურობის ორომტრიალიდან და "შევიდეს ნისლში" (გამოსვლა 20:21), რათა განიცადოს ღვთაებრივი ხარების ეს სიდიადე.

დღეს მრავლადაა ინფორმაცია ღმერთის შესახებ, მაგრამ ის რატომღაც ვერ ხდება მოწოდებად მოქმედებისკენ. იქნებ ეს არის ჩვენი დროის უმთავრესი ტრაგედია.

პროფესორ ოსიპოვის ლექციებში არის ასეთი მაგალითი. წარმოვიდგინოთ კაცი, რომელიც მიწას თხრის. მივდივართ მასთან და ვეკითხებით:"რატომ თხრი მიწას"? - და კვლავ წარმოიდგინეთ მისი პასუხი: "არ ვიცი", და აგრძელებს თხრას. განა არ დავეჭვდებით ამგვარი მუშაკის სულიერ სიჯანსაღეში?! როგორ არის შესაძლებელი აკეთო რაღაც და არ იცოდე რისთვის? და ამას ჩვენ ვამბობთ მიწის თხრაზე, ხოლო თუ ვილაპარაკებთ ცხოვრების აზრზე, მაშინ რაღა ვთქვათ? ის ხომ განუზომლად დიდია, ვიდრე მიწის თხრა, საქმე ხომ - სიცოცხლეა. და გასაოცარია, უამრავმა ადამიანმა არ იცის, რატომ ცხოვრობს, და არც ცდილობს საკუთარ თავს დაუსვას ეს შეკითხვა; ან მისი დასმის ეშინია, რადგან პასუხი არსებითად ორია და ყოველი მათგანი ურწმუნო ცნობიერებისთვის მტანჯველი აღმოჩნდება.

პირველი - მიწიერი ცხოვრების მიზანი განისაზღვრება წუთისოფლის სიამტკბილობით, ამქვეყნიური სიკეთეებით. ოჯახი, სახლი, სამსახური, დასვენება, დროსტარება - შემდეგ კი კუბო და მის მიღმა არსებული სიცარიელე. მაგრამ ასეთი პასუხი უნდა აშფოთებდეს ნებისმიერ მოაზროვნე ადამიანს. ამგვარ ცხოვრებაში ხომ არანაირი აზრი არ არსებობს. ეს ხომ უაზრო ცხოვრებაა. რა ფასი აქვს იმგვარ ყოფას, როცა ცხოვრობ კუჭისთვის და ტოვებ შთამომავლობას - ამას ხომ პირუტყვებიც წარმატებით ასრულებენ, ეს ხომ მათაც შეუძლიათ და ამისთვის სულაც არ სჭირდებათ ძლიერი გონება და უნივერსიტეტების დამთავრება; ეს პირუტყვული ცხოვრებაა და არამც და არამც ადამის მოდგმისა. თანაც, რისთვის არის ეს ყოველივე საჭირო, თუკი ის ასე მალე დასრულდება და ბოლოს აბსოლუტურად აზრი დაეკარგება იმას, თუ როგორ ვიცხოვრეთ? და თუ სულ ერთია, ზნეობრივად ვიცხოვრეთ თუ უზნეოდ, კარგი მოგონება დავტოვეთ ჩვენს შესახებ თუ ცუდი - რატომ არ ავიღოთ ცხოვრებიდან ყველაფერი ისე, რომ ანგარიში არ გავუწიოთ საშუალებებს და მიზნის მიღწევისთვის საჭირო ზნეობას?

მეორე პასუხი ასეთია - არსებობს სული, რომელიც რაღაცნაირად აგრძელებს ცხოვრებას ხორციელი სიკვდილის შემდეგ. მაშინ ცხოვრების აზრი იმწამსვე გადავა ფიზიკური სიკვდილის მიღმა. მაშასადამე, უნდა აღვიხილოთ თვალნი ზეცის მიმართ, დავსვათ მტანჯველი კითხვები, მივიღოთ ასევე მტანჯველი პასუხები, და ვეძებოთ ცოცხალი და ჭეშმარიტი ღმერთი. ასეთ შემთხვევაში მიწიერი ცხოვრება გადაიქცევა მარადისობაში გადასასვლელ მოსამზადებელ პერიოდად, ხოლო მარადისობა ყველა მისი კანონითურთ პროეცირდება აწმყოზე და საფუძვლიანად შეცვლის ჩვენს ცხოვრებას.

აი ის ორი პასუხი, რომელიც შესაძლებელია ამქვეყნად მცხოვრებთათვის. საწყენია, როდესაც ვიღაც ირჩევს პირველ ვარიანტს. მაგრამ, ალბათ, კიდევ უარესია, თუკი მას ამგვარი კითხვა საერთოდ არც დაუსვამს. თუკი ადამიანს არ აინტერესებს საკუთარი ყოფიერების აზრი, თუკი მას არასოდეს უკითხავს: "ღმერთო, არსებობ თუ არა?" - მაშასადამე, მისი ცხოვრება ნაკლებად განსხვავდება ყველაზე მაღალგანვითარებული პირუტყვისგან.

საერთოდ გასაოცარია, რაოდენ განსხვავებულად ვახდენთ რეაგირებას იმ ცოდნაზე, რომელსაც ვფლობთ. ქრისტიანობისკენ მოსაქცევად რატომ ყოფნის ზოგიერთ ადამიანს სახარების რამდენიმე გვერდი, ხოლო ზოგიერთისთვის ქრისტეანული ლიტერატურის მთელი ბიბლიოთეკაც კი არასაკმარისია?

ადამიანის გულის სულიერ-ზნეობრივი დამუხრუჭება საღმრთო სახარების მოწოდებაზე - ეს ყოველი ადამიანის  სულიერი პრობლემაა.როდესაც ეკლესიაში მოვდივართ, თვითდამშვიდებას ვეძლევით, თითქოსდა ჭეშმარიტ სარწმუნოებაში ყოფნა თავისთავად იძლეოდეს ცხოვნების გარანტიას. მაგრამ ქრისტიანად მხოლოდ ის იწოდება, ვისაც სახარება ესმა და ამის შემდეგ უკვე ძველებურად ცხოვრება აღარ შეუძლია. ის ძლიერ უნდა შეიცვალოს და ემსახუროს უფალს! არასაკმარისია ოდენ რწმენა სახარებისადმი - საჭიროა მისდამი მსახურებაც. სახარება ეს მარტო კეთილი ამბის უწყება როდია, ეს სრულიად გამაოგნებელი ამბავია! და ქრისტიანი არის ის ადამიანი, რომელსაც ეს ცოდნა მოქმედებაში გადაჰყავს და ამით იწყებს ღმრთისადმი მსახურებას.

თუკი შემეცნებული არ გაუტოლდება გაკეთებულს, რელიგია კომფორტის ატრიბუტად გადაიქცევა; თუკი ადამიანს არა აქვს კითხვა ღმრთის მიმართ, იბადება კითხვა თვით ადამიანის ღირსების მიმართ. ასეთი გაფრთხილება გვესმის საშობაო ისტორიის უმნიშვნელოვანეს მონაწილეთაგან, მოგვთა და მწყემსთაგან, რომლებიც ყოველგვარი ზენა განკარგულებისა და ბრძანების გარეშე მიელტვიან მაცხოვრის თაყვანისცემას.

მოდი, წავიდეთ ბეთლემში და ვნახოთ ის, რაც იქ მოხდა, რის შესახებ გვაუწყა უფალმა - რას გვეუბნებიან მოგვები და მწყემსები, როდესაც გვიწვევენ შევაერთოთ ღმერთზე არსებული ჩვენი ცოდნა კონკრეტულ ცხოვერებისეულ ქცევას.

ინტერნეტ მასალების მიხედვით.
Назад к содержимому