უსჯულოება > უსჯულოების საიდუმლო
ადამიანის ტოტალური გადაკეთება
ანუ
რა იმალება პროგრამა "გლობალური განათლების" მიღმა
ავტორი: ოლგა ჩეტვერიკოვა.
შინაარსი:
1. სოდომიზმის რელიგიური ფესვები
2. ცოდვის გარდაქმნა სნეულებად
3. სნეულების გარდაქმნა ნორმად
4. "ქვირ"-რევოლუცია: სქესთა თანასწორობიდან მათ გაუქმებამდე
5. სოდომური მაფიის იურიდიული აღიარება
6. სოდომური "ქორწინებები", როგორც ოჯახის დანგრევის საშუალება
7. "ანტი-ადამიანის უფლებები" "ადამიანის უფლებების" ნაცვლად
1. სოდომიზმის რელიგიური ფესვები
2. ცოდვის გარდაქმნა სნეულებად
3. სნეულების გარდაქმნა ნორმად
4. "ქვირ"-
5. სოდომური მაფიის იურიდიული აღიარება
6. სოდომური "ქორწინებები", როგორც ოჯახის დანგრევის საშუალება
7. "ანტი-
"ამიტომაც მისცა ისინი ღმერთმა საგინებელ ვნებებს, ვინაიდან მათმა ქალებმაც კი ბუნებრივი წესი არაბუნებითით შეცვალეს.
ასევე კაცებმაც მიატოვეს ქალებთან ბუნებრივი ცხოვრების წესი და გულისთქმით გახურებულნი აღერივნენ ერთმანეთს,
მამაკაცი მამაკაცთან სჩადიოდა სასირცხვოს და მიიღეს თავიანთი ცთუნების საკადრისი საზღაური"
(რომ. 1:26-
"თუ გასწირა სოდომისა და გომორის ქალაქები, ფერფლად აქცია და მომავალ უღმერთოთა ნიმუშად დადო ისინი"
(2 პეტრე. 2:6).
ჰომოსექსუალიზმი -
(Толковый словарь русского языка Ушакова).
ბოლო ათწლეულის განმავლობაში მსოფლიო საზოგადოება უსწრაფესად ინთქმება ძველი წარმართობის მდგომარეობაში, რომელიც იმ ეპოქისთვის იყო დამახასიათებელი, რომელმაც ჯერაც არ უწყოდა ქრისტე. დრო თითქოსდა უკან შებრუნდა, და ხალხებმა გადაჭრით აღხოცეს მრავალსაუკუნოვანი ქრისტეანობის მემკვიდრეობა; თავისუფლებისა და პროგრესის ლოზუნგებით ბრუნდება წარღვნამდელი დროება და ადამიანები ყოველმხრვი ცდილობენ ყველაფერში გახდნენ მემკვიდრენი კაენისა. ნიშანდობლივია, რომ სწორედ იმ დროს, როდესაც ქრისტეანები აღნიშნავენ მილანის ედიქტის (313 წ.) 1700 წლისთავს, რომელმაც რომის იმპერიაში სარწმუნოების თავისუფალი აღსარების უფლება აღიაარა და დასაბამი დაუდო სახელმწიფოს ქრისტეანიზაციას, დასავლეთში საყოველთაოდ მიმდინარეობს სოდომური "ქორწინებების" ლეგალიზაცია. თუ ქრისტეანი იმპერატორებმა კონსტანციუს II-
მიუხედავად ამისა, ყოველივე ამას გააჩნია ერთგვარი ობიექტური პროცესის სახე, სინამდვილეში, ლაპარაკაია კარგად ორგანიზებული საყოველთაო ლიბერტარიანულ რევოლუციაზე, რომელსაც შემოქმედის წინააღმდეგ ამხედრებული არაკაცები თვით ადამიანის არსის ცვლილებისა და დარღვევისკენ წარმართავენ, აცლიან ადამიანს სულიერ საფუძვლებს, ბუნებრივ ბიოლოგიურ ფესვებს, ანგრევენ ოჯახებს და ტრადიციულ საზოგადოებრივ კავშირებს. ლაპარაკია ადამიანის სრულ "გადაფორმატირებაზე" რათა შესაძლებელი გახადონ მისი ნებაყოფლობითი შესვლა სატანის ანტიეკლესიაში.
1. სოდომიზმის რელიგიური ფესვები
ძველწარმართულ საზოგადოებათა უმეტესობაში მამათმავლობასთან დაკავშირებით არ არსებობდა არანაირი მორალური აკრძალვა. ის საზოგადოდ მიღებული იყო და ხშირად ატარებდა არა მარტო გრძნობით-
ჰომოსექსუალური ურთიერთობები წარმოადგენდა საკულტო პროსტიტუტციის ნაწილს, რადგან ასაკობრივი ინიციაციის რიტუალში შედიოდა, რომლის დროსაც მოზარდი ბიჭები მოზრდილი ჰომოსექსუალის დაქვემდებარების ობიექტები ხდებოდნენ. ამგვარი ინიციაციის მეშვეობით მათში ითრგუნებოდა თავისუფალი ნება, და ისინი ბრმად ემორჩილებოდნენ ტომის მოგვ-
ინიციაციას, როგორც წესი, მომავალი სიმამრი ახორციელებდა. ამ დროს ახალგაზრდა ადამიანს ქალის როლი უნდა შეესრულებინა, ხოლო როდესაც მოწიფულ ასაკს მიაღწევდა, ცოლად თავისი "მასწავლებლის" ქალიშვილი ეძლეოდა ([1]L'homosexualit au moyen age // http://moyen-
რადგან ჰომოსექსუალიზმი განიხილებოდა როგორც დამორჩილების რიტუალური საშუალება, ის სოციალურად არათანაბარ ადამიანთა შორისაც გამოიყენებოდა, მაგალითად, სამხედრო ტყვეების დამცირებისა და მათი აბსოლუტური დამონებისთვის, როგორც ეს ძველ ეგვიპტეში იყო. არსებობდა კომერციული პროსტიტუციაც, მონათმფლობელთა სექსუალური მომსახურეობა მონების მიერ, ევნუხების და კასტრატების გამოყენება სექსუალური მიზნით და სხვა. ამ მიმართებით უკიდურესი გარყვნილებით გამოირჩეოდა რომის დიდგვაროვანი საზოგადოების ცხოვრება, განსაკუთრებით ქრისტეანთა დევნის პერიოდში (http://gayglobe.us/blog/?p=988).
ასე მაგალითად, ისტორიკორი არნო კარლენი, რომელიც უთითებს, რომ რომის პირვლეი 15 იმპერატორიდან 14 სოდომიტი იყო, წერდა: "ისინი თანამშრომლობდნენ ისეთ კულტებთან, რომ იმპერატორთა გადახრები ყველაზე სკანდალური გახლდათ. კომოდუსი, რომელმაც საიმპერატორო ტახტი 180 წელს იპყრო, პუბლიკაში ქალის ტანისამოსით ჩნდებოდა და ჰომოსექსუალმა ფავორიტმა დაახრჩო; ადრიანე თავისი ჰომოსექსუალ შეყვარებულს, ვინმე ანტონის აღმერთებდა. მაგრამ მაინც ვერავინ შეედრება ჰელიოჰაბალს, რომელმაც 218 წელს თავისი მმართველობა დაიწყო თოთხმეტი წლისამ და ასურეთში აღიზარდა როგორც მსახური ბაალისა.
რომში ის შევიდა აბრეშუმით შემოსილ ასურელ მღვდელთა და ევნუხთა თანხლებით, შეღებილ-
როგორც ისტორია აჩვენებს, სოდომური ცოდვის საფუძვლები -
სოდომიზმის სწორედ ეს დემონური, ოკულტური მნიშვნელობა იმხილება დაბადების წიგნში, სადაც მოცემული ცოდვა, სხვა ცოდვათაგან განსხვავებით, განსაზღვრულია როგორც "სისაძაგლე". ეს ტერმინი მომდინარეობს ებრაული სიტყვიდან toevah, რომელიც აუთენტური მნიშვნელობით საკულტო "სიბინძურეს" ნიშნავს (Суровягин С.П. Духовное значение однополого брака//Сибирская православная газета. № 1-
მართლაც, სოდომთან დაკავშირებული ბიბლიური ისტორია მოწმობს, რომ ის წარმოადგენდა სატანურ საზოგადოებას, რომელიც ახორციელებდა სოდომოკრატიას და, რომელშიც შესაბამისი ქმედება ატარებდა საკულტო ხასიათს (სხვათა შორის სოდომის გარდა კიდევ 4 ასეთი ქალაქი არსებობდა, ანუ სოდომი არ წარმოადგენდა გამონაკლის მოვლენას). როდესაც ღმერთმა სოდომისა და გომორას უკეთური და უღვთო ცხოვრების შესახებ შეიტყო, იქ ორი ანგელოზი მიაგზავნა, ლოთმა ისინი ღამის გასათევად სახლში მიიწვია, "ვიდრე დასაძინებლად დაწვებოდნენ, გარს შემოადგნენ სახლს ქალაქის მკვიდრნი, სოდომელი კაცები -
სოდომიზმი მარტო რიტუალური აქტი არ გახლავთ, ეს რელიგიაა, რომელიც პასუხისმგებლობას იღებს ღმრთის ხატის დამახინჯებისთვის და უფალს აცხადებს ეშმაკად. ყველაზე სრულად ეს წარმოდგენილია კაბალაში, საიდუმლო იუდეველურ მოძღვრებაში, რომელიც იუდეველთა ბაბილონში ტყვეობის დროს ჩამოყალიბდა, სადაც ისინი მჭიდრო კონტაქტში იყვნენ ქალდეველ მოგვებთან, შეითვისეს მათგან სამყაროს პანთეისტური ხედვა, რომელიც ღვთაებას ბუნებასთან აიგივებდა (ამასთან დაკავშირებით უფრო დეტალურად იხ. ფლაბიან დე სენ კრისტო. "ებრაელები და თალმუდი").
კაბალის სწავლებით ღმერთი (ენ-
ამგვარად, შემოქმედის წინააღმდეგ ამხედრებულმა სოდომმა იმთავითვე შეიძინა რელიგიური ქვეტექსტი, როდესაც იმ ბიბლიური ჭეშმარიტების წინააღმდეგ გამოვიდა, რომლის თანახმადაც: "შექმნა ღმერთმა კაცი, თავის ხატად შექმნა იგი, მამაკაცად და დედაკაცად შექმნა ისინი" (დაბ. 1:28).
რომის იმპერიაში ქრისტეანობის აღიარებიდან და დამკვიდრებიდან მოყოლებული ვიდრე XIX საუკუნემდე, მამათმავლობა დასავლეთში განიხილებოდა როგორც გარყვნილება, რომელიც ადამიანის შეგნებული და თავისუფალი არჩევანის შედეგია. ასეთი დამოკიდებულება განპირობებული იყო ქრისტეანული ეკლესიის მკაფიო პოზიციით, რომელიც ამ მოვლენას ახასიათებდა, როგორც სასიკვდილო ცოდვას, რომელიც სრულიად ცვლის პიროვნებას, როგორც ბუნების საწინააღმდეგო მრუშობას, როგორც ვნებას, რომელიც ჩვევად გადაიქცა, ანუ სულიერ სნეულებად. შესაბამისად სამოქალაქო კოდექსიც მამათმავლობას საზოგადოებრივი მორალის წინააღმდეგ ჩადენილი დანაშაულის კვალიფიკაციას აძლევდა და შესაბამისი კანონითაც სჯიდა.
მაგრამ ეს პრაქტიკა (მამათმავლობა) არ გაქრა, ის შენარჩუნდა საიდუმლო, ოკულტურ საზოგადოებებსა და სექტებში, სადაც მას იგივე საკრალური მნიშვნელობა მიენიჭა. კაბალიზმთან დაკავშირებული გნოსტიკოსებისა და მანიქეველების ანტიქრისტეანული სექტები, დუალისტური მსოფლმხედველობიდან გამომდინარე (სული -
სიყვარულის უარყოფით, გნოსტიკოსები და მანიქეველები ქორწინებასაც უარყოფდნენ და შთამომავლობის გაგრძელებასაც, რადგან ქორწინებას დაცემულთა და მდაბიოთა ხვედრად მიიჩნევდნენ. მაგალითად, გნოსტიკოსი მარკიონი აცხადებდა, რომ ქორწინებისგან თავშეკავებით, კაცობრიობის მოდგმის გაგრძელებაზე უარის თქმით, თვით შემოქმედს უპირისპირდება. წაართვეს რა ადამიანებს ქორწინების საიდუმლო და შეცვალეს რა იგი მამათმავლობით, გნოსტიკოსები ამტკიცებდნენ, რომ კაცობრიობა გაათავისუფლეს შეწყვილებული ინდივიდუალიზმისგან, სიყვარულისა და ოჯახის ეგოიზმისგან.
სამყაროს ასეთივე დუალისტური ხედვა, ასევე დამოკიდებულება ოჯახთან და ქორწინებასთან მანიქეველებისგან გადაეცა ახალმანიქეველურ სექტებს -
მასონობის პოზიციების გამყარებასთან და მათ მიერ განმანათლებლობის იდეური მოძრაობის დაფუძნებასთან ერთად, დასავლეთის ელიტაში შეიცვალა დამოკიდებულება მამათმავლობასთან. მისი დაცვის პირველი ტრაქტატი, რომელიც მამათმავლობის დეკრიმინალიზაციისთვის იბრძოდა, გახდა "ესე პედერასტიის შესახებ", რომელიც დაიწერა 1785 წელს და რომლის ავტორიც ცნობილი ინგლისელი "განმანათლებელი", უტილიტარიზმის თეორიის ავტორი იერემია ბენტამი გახლდათ. ბენტამი ამტკიცებდა, რომ ადამიანის ცხოვრების აზრი მხოლოდ სიამოვნებისკენ ლტოლვაში გამოიხატება. ის მოუწოდებდა შეეცვალათ მამათმავლობისა და ზოოფილიის (პირუტყვთან სქესობრივი დაცემა -
ამგვარად, ბენტამი ამტკიცებდა, რომ სოდომიზმი -
სოდომიტების წინააღმდეგ აღძრული სისხლის სამართლის საქმე პირველად საფრანგეთში გაუქმდა 1791 წ., რაც შედეგად მოჰყვა მასონურ-
2. ცოდვა გარდაქმნილი სნეულებად
მდგომარეობა იცვლება XIX საუკუნის მიწურულსა და XX საუკუნის დასაწყისს. ამ პერიოდში მკვიდრდება სამეცნიერო-
დიდი როლი ითამაშეს ამ საკითხში იმავე მასონურმა წრეებმაც, რომლებმაც მიზნად დაისახეს თავს მოეხვიათ ქალებისთვის ანტიქრისტეანული ლიბერტარიანული შეხედულებები და გაეყვანათ ისინი ეკლესიის წიაღიდან. საფრანგეთის "დიდი აღმოსავლეთის" კონვენტის 1929 წლის დოკუმენტებში ნათქვამია, რომ "მხოლოდ კანონისა და ქრისტეანული მორალის წინააღმდეგ პროტესტით გავწმენდთ ადგილს ახალი მორალისთვის, რომლის კოდიფიცირება აუცილებელია" (Toulza A. Le meilleur des mondes sexuels. Le nouvel ordre mondial de la sexualit. Tom 1. Paris, 2008. P. 27).
ჩაისახა რა როგორც პოლიტიკური თანასწორობისთვის მებრძოლ მოძრაობად (სუფრაჟიზმი), ფემინიზმი ძალიან მალე გადაერთო მოთხოვნაზე შეცვლილიყო ქალის მდგომარეობა ოჯახში და გადასინჯულიყო მისი სოციალური მისია მსოფლიოში. მოითხოვა რა მიეცათ ქალებისთვის ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენების უფლება, შემდეგ კი აბორტის, ანუ შვილთა კვლის უფლებაც, რადიკალური ფემინიზმი თავისუფალი სიყვარულისა და ქორწინების უარყოფის პროპაგანდაზე გადავიდა, რითაც თანდათანობით მალთუსიანური ხასიათი შეიძინა.
ნეომალთუსიანელობა, რომელსაც ევგენიკა უწევს პროპაგანდას, იმ დროს აღმავლობას განიცდიდა, მის მხარდასაჭერად იქმნება მრავალი კარგად დაფინანსებული ფემინისტური დაჯგუფება და ასოციაცია. ყველაზე თვალსაჩინო ამ მხრივ გახდა ამერიკელი ფემინისტი ქალის მარგარეტ სენგერის საქმიანობა, რომელმაც 1914 წ. დააარსა ჟურნალი "ქალთა ამბოხი" (ლოზუნგით "არც ღმერთი, არც ბატონი"), რომელშიც პირველად იქნა გამოყენებული ტერმინი "კონტროლი შობადობაზე", და რომელიც შემდეგ ამ ქალბატონის მიერ დაფუძნებული ორგანიზაციის სახელწოდებაშიც აისახა -
მთელი ეს პერიოდი ოკულტურ-
თეოსოფიამ, როგორც ამ პერიოდის ყველაზე პოპულარულმა ოკულტურ-
ამ პირობებში ყალიბდება მამათმავლობის ახალი შეფასება, რომელზეც ზეგავლენა იქონია მცდელობამ წარმოეჩინათ იგი როგორც "ბუნებრივი მდგომარეობა". მიუხედავად იმისა, რომ გარყვნილების დამცველებმა თავისას ვერ მიაღწიეს, საერთო დამოკიდებულება ამ ცოდვის მიმართ შესამჩნევად შერბილდა: თუ ადრე მას განიხილავდნენ როგორც ზნეობრივ ბიწიერებას, რომლისთვისაც ისჯებოდნენ, ახლა ის ფსიქიური დაავადების კატეგორიაში გადავიდა, რომელსაც მკურნალობა სჭირდება. 1869 წ. მისთვის მოფიქრეს ახალი ტერმინი "ჰომოსექსუალიზმი", ხოლო 1886 წ. ფსიქიატრმა რიხარდ კრაფტ-
მაგრამ, დასავლეთის სოციუმის უმაღლეს ფენებში, განსაკუთრებით კი ინტელექტუალურ და კულტურულ ელიტაში ჰომოსექსუალიზმის სულ უფრო და უფრო ფართედ გავრცელებამ, ხელი შეუწყო იმას, რომ სექსოლოგებსა და ფსიქოლოგებს შორის, რომელბიც სექსუალურ ანომალიებს სწავლობდნენ, გამოჩნდნენ ისეთები, რომლებიც ცდილობდნენ ამ ვნების მატარებელთა რეაბილიტაციას. უდიდესი წვლილი ამ საქმეში შეიტანა ებრაული მასონური ლოჟის "ბნაი ბრიტის" წევრმა ზიგმუნდ შლომო ფროიდმა, რომლის წყალობითაც მსოფლიო მასშტაბით გავრცელდა და პოპულარიზებულ იქნა ე. წ. ფსიქოანალიზის თეორია. ცნობილია, რომ ფროიდს არა მარტო მჭიდრო კავშირი ჰქონდა მაგიასთან და ოკულტიზმტან, მან პრაქტიკულად შექმნა თავისი საკუთარი საიდუმლო ორდენი საიდუმლო შეხვედრებითა და ენითაც კი (Ratier E. Mystres et secrets du B'nai B'rth. Pris, FACTA. P.141). მის შეხედულებებზე დიდი ზეგავლენა მოახდინეს "იუდეველ წინასწარმეტყველთა" ისეთმა კორიფეებმა, როგორებიც იყვნენ კაბალისტი ადოლფ ჟელინეკი და დოქტორი ვილჰელმ ფლისი, რომელმაც ბისექსუალურობის იდეა და კონცეფცია განავითარა და, რომელსაც ის "დედამიწაზე მცხოვრები ყველა ადამიანის მფლობელად" თვლიდა (https://sites.google.com/site/psychoanalysisbiography/Home/f/fliess). როგორც ფროიდიზმის მკვლევარები წერენ, ის წარმოადგენს არა მეცნიერულ, არამედ რელიგიურ სისტემას, ეს არის "იუდაური მისტიკის განხორციელება", "ძველი აღთქმის ფსიქოლოგიური გამოკვლევა". ასე, რომ ზიგმუნდ ფროიდს "საერო რაბინს" შემთხვევით კი არ უწოდებდნენ.
ფროიდი აქტიურად აკრიტიკებს შეხედულებას ჰომოსექსუალიზმზე, რომლის მიხედვითაც ის არის შედეგი დეგენერაციისა და წარმოადგინა იგი, როგორც ფსიქოსექსუალური ორიენტაციის ერთგვარ ფორმად, რომელიც "ობიექტის არჩევანზეა" დამოკიდებული და საკუთარი სახის შესაბამისად ხორციელდება. ჰომოსექსუალიზმის მომდევნო დეკრიმინალიზაციისთვის განსაკუთრებული ღირებულება ჰქონდა მის დასკვნას, რომ "ყველა ადამიანს შეუძლია თავისივე სქესის ობიექტის არჩევა და ამ არჩევანს ისინი თავის ქვეცნობიერში აკეთებენ" და, რომ ფსიქოანალიზი შესაძლებლობას იძლევა ყოველ ადამიანში გამოვლინდეს "ობიექტის არჩევანის ჰომოსექსუალური ელემენტი" (http://vocabulary.ru/dictionary/881/word/gomoseksualnost).
გარყვნილების სხვა არანაკლებ ცნობილი დამცველი იყო ფაბიანური საზოგადოების წევრი, ბერნარდ შოუს უდიდესი თაყვანისმცემელი, გალტონის ევგენიკის ინსტიტუტის მეთაური და სექსუალური რეფორმების მსოფლიო ლიგის პრეზიდენტი, ინგლისელი მეცნიერი ჰევლოკ ელისი, რომელიც დაქორწინებული იყო სუფრაჟისტ და ლესბოსელ ქალზე, ედიტ ლისზე. თავის ნაშრომებში ("სექსუალური ინვერსია", "სქესის ფსიქოლოგიის გამოკვლევა") ის ასევე უარყოფდა ჰომოსექსუალიზმის დეგენერატიულ არსს და ჰომოსექსუალისტებს ნორმალურ ადამიანებად სახავდა, რომლებიც სხვა ადამიანებისგან თავისი სექსუალური ორიენტაციის განსხვავდებოდნენ. საკუთარი შეხედულებების რადიკალურობით ის "სექსუალური რევოლუციის" პირველი მერცხალი გახდა.
3. სნეულების გარდაქმნა ნორმად
დასავლეთის საზოგადოების სულიერ ცხოვრებაში გადამწყვეტი ცვლილებები ხდება უკვე XX საუკუნის მეორე ნახევარში, რაც დაკავშირებული იყო აშშ-
"ნიუ ეიჯი" პრეტენზიას აცხადებს შექმნას ახალი, უკანასკნელი მსოფლიო სინთეტიკური რელიგია, რომელიც შეცვლის ქრისტეანობას. მას დასაბამი დაუდო ე. ბლავატსკაიას საქმის გამგრძელებელმა ელის ბეილიმ, რომელიც "ახალი ერას" წინასწარმეტყველი გახდა -
"ნიუ ეიჯი" სრულიად იმეორებს კაბალის სწავლებას პირველ ადამიანზე, როგორც ღმრთის მსგავს სულიერ ანდროგენზე, რომლის მთლიანობა მატერიალიზაციის შედეგად ორ ნახევრად დაიშალა. ამგვარად, სქესი წარმოადგენს საზიანო შეზღუდულობას, გაყოფილობას, რომელსაც ადამიანი სიკვდილამდე და ხრწნადობამდე მიჰყავს. რომ გადარჩეს, ადამიანი უნდა დაუბრუნდეს ადრინდელ სულიერ მდგომარეობას და შეუერთდეს ღვთაებას.
ამ მთლიანობის ძიებას ის უკვე ამავე ცხოვრებაში იწყებს. რადგან ევასთან ქორწინებით შეერთებული ადამი ვერ უერთდება მას ნამდვილი ერთობით და არასრულფასოვან მამაკაცად რჩება, ხოლო ევა -
სწორედ ეს არის ნიუ-
ამგვარად, ჰომოსექსუალიზმი "ნიუ-
მალავდნენ რა თავიანთი პროგრამის ჭეშმარიტ, სულიერ არსს, ნიუ-
მალე ეს ცნებები ფართოდ აიტაცეს სოციოლოგებმა და ფსიქოლოგებმა. ის საკმაოდ გავრცელდა ფემინისტური მოძრაობის შიგნითაც, რომელმაც, ებრძოდა რა მამაკაცურ ძალაუფლებას, კრიტიკის ანალიზი "ბიოლოგიური" იდენტობიდან "სოციალურზე" გადაიტანა. ამან შესაძლებლობა მისცა მას სქესი განეხილა როგორც წმიდად სოციალური მოვლენა, რომელიც დამოკიდებულია არა ბუნებაზე, არამედ აღზრდაზე. შედეგად ახალ კონსტრუქციაში "გენდერი" გადამწყვეტი კონცეფცია ხდება. მის განვითარებაში უდიდესი ღვაწლი მიუძღვის ფრანგ ფილოსოფოს მიშელ ფუკოს, რომელიც ბერძნული პედერასტიის აპოლოგეტი გახლდათ და რომელსაც ის ჭეშმარიტ სიყვარულად მიიჩნევდა. "კულტურული რევოლუციის" პირობებში, რომელიც მძლავრ სამეცნიერო-
ამ მიზნით აშშ-
აშშ-
მთავარი, რასაც ლგბტ-
იმ ადამიანთა დისკრედიტაციისთვის, ვინც აკრიტიკებდა ან უბრალოდ არ ღებულობდა ამ ანომალიურ მოვლენას, ამერიკელმა ფსიქიატრმა ჯორჯ ვაინბერგმა 1972 წელს შემოიტანა ტერმინი "ჰომოფობია", რომელიც "ირრაციონალურ შიშებზე" მიანიშნებს. ბოლოს, როდესაც ნიადაგი მომზადდა, 1973 წ. წმიდად პოლიტიკური ფაქტორების ზეგავლენით, რომელიც უწესივრობათა ორგანიზების საშიშროებასთან იყო დაკავშირებული, ამერიკელ ფსიქიატრთა ასოციაციამ (აფა), მეცნიერული სამედიცინო მიდგომის საწინააღმდეგოდ, შეწყვიტა აღიარება იმისა, რომ ჰომოსექსუალიზმი ფსიქიური დაავადებაა (http://www.overcoming-
თავიანთი უმთავრესი ნახტომი ლგბტ საზოგადოებებმა საბჭოთა კავშირის დაშლისა და ორპოლუსოვანი მსოფლიოს დაცემის შემდეგ განახორციელეს, როდესაც "ადამიანის უფლებების" დასავლური კონცეფცია ღირებულების ერთადერთ შესაძლო სისტემად დამკვიდრდა. 1990 წლის 17 მაისს, აფა-
ამგვარად, გარყვნილება ლეგიტიმირებულ იქნა და მას ფიზიოლოგიური და მორალური ნორმის, ანუ ცხოვრების ალტერნატიული ფორმის ერთ-
4. "ქვირ"*-რევოლუცია: სქესთა თანასწორობიდან მათ გაუქმებამდე
*ქვირ" (ინგლ. Queer – გაფუჭება, შეშლილი, უცნაური) -
ამასთან 80-
მეორე მიმართულების გამყარება გახდა დედაკაცთა ჰომოსექსუალიზმის აქტივიზაციის შედეგი, რომელიც, შეუერთდა რა ფართო ფემინისტურ მოძრაობას და გახდა მისი იდეური საყრდენი, თვით ფემინისტური მოძრაობა მისთვის საჭირო კალაპოტში მოაქცია. სწორედ ფემინისტ-
ქვირ-
ამჯერად მკვიდრდება "მულტისექსუალურობა", რომელიც დამახასიათებელია ჰომოსექსუალობისთვისაც, ანდროგენებისთვისაც, ბისექსუალებისთვისაც, ჰერმაფროდიტებისთვისაც, ტრანსსექსუალებისთვისაც და ჰეტეროსექსუალებისთვისაც, თანაც, მშვიდად არის შესაძლებელი ერთი განსხვავებულობიდან მეორეზე გადასვლა. როგორც ბატლერი ასწავლის, ადამიანი არ განისაზღვრება მისთვის ბოძებული ბუნებით, არამედ ყალიბდება და ფორმატირდება: "სქესობრივი ქცევა არ არის ჩადებული ჩვენს სიღრმისეულ "მე"-
ამგვარად, გენდერის ახალი კონცეფცია, რომელიც ქვირ-თეორიის ნაყოფი გახდა, იბრძვის სქესთა სრული აღრევისთვის და სქესის ნეიტრალური განსაზღვრებისთვის, რომელიც შეესაბამება საშუალო სქესს (რუს.: "оно", ინგლ.: "it"). ასეთი მიდგომის პირობებში, რომელიც ყველა გამოვლენას, რაც კი მამაკაცსა და დედაკაცს შორის არსებულ ბიოლოგიურ განსხვავებებთან არის დაკავშირებული, ერთგვარ მითებად აცხადებს, ჰეტეროსექსუალურობა ქცევის უბრალოდ შესაძლებელ ფორმად არის მიჩნეული. გენდერი განსაზღვრულ უნდა იქნას ადამიანის პირადი არჩევანით, რომელიც შესაძლოა იცვლებოდეს ლტოლვისგან დამოუკიდებლად - აი სწორედ ამას უწდოდებენ დღეს "გენდერულ იდენტურობას" (ინგლისურ ენაზე მას ეწოდება "performance").
ყველა ეს თეორია საფუძვლად დაედო მსოფლიო ტოტალურ სექსუალურ რევოლუციას, რომელიც მიმართულია ადამიანის საკუთარი სქესისგან "გაუცხოებისკენ", თუმცა, მისი რეალიზაციის მეთოდებიდან გამომდინარე მისი მიმდევრები შეიძლება დავყოთ ორ ჯგუფად. ერთი გამოდის კულტურული და სოციალური წყობის ფარული განადგურების მომხრედ, ხოლო მეორემ აირჩია მაქსიმალური ვარიანტი, რომელიც უარყოფს სქესობრივი განსხვავების თვით ფიზიოლოგიურ ბუნებას და სრული სექსუალური ანარქიისთვის იბრძვის.
მაგალითად, ესპანელი ქვირ-ფილოსოფოსი ბეატრის პრესიადო დაჟინებით მისდევს ისეთ "პოლიტიკურ სტრატეგიას", როგორიცაა "იდენტურობის გაუქმება, სხეულის ტექნოლოგიის შეცვლა, ანატომიური მედიცინის შეცვლა, რომელიც წარმოქმნის "ნორმალურ" და "გადახრის" მქონე სხეულებს და ა. შ. სხვა გაყვნილი მწერალი მონიკ ვიტინგი, ლესბიური მოძრაობის რადიკალური ფრთის წარმომადგენელი და მოდური თეორიის, straight-ის (ნიშნავს "სექსუალურად სწორს") ავტორი საერთოდ ამტკიცებს, რომ არც მამაკაცი არსებობს და არც დედაკაცი. ის ამ კატეგორიებს "ენობრივ ხრიკებად" მიიჩნევს, რომელთა დახმარებით არის აგებული მთელი ჰეტეროსექსუალური საზოგადოება, და მოუწოდებს გათავისუფლდნენ მისგან, გამოიგონონ ახალი ენა და ახალი გრამატიკა, შეცვალონ ყველა ტერმინი, რომელიც სქესთან არის დაკავშირებული (დედა, მამა, ქმარი, ცოლი) ახალი, "გენდერულად ნეიტრალური" ტერმინებით. კიდევ ერთი ქვირ-ფილოსოფოსი, ჯაკ დერიიდა ასეთ იდეებს გვთავაზობს: "რატომ არ უნდა მოვიფიქროთ სხვა სხეული? სხვა ისტორია? სხვა ინტერპრეტაცია?"
შედეგად, სწორედ ამ კარგად შეკრულმა ქვირ-მოძრაობამ მიაღწია იმას, რომ "გენდერის" და "გენდერული იდენტურობის" ცნება არა მარტო სოციოლოგიაში დამკვიდრდა, არამედ სამართლებრივ სფეროშიც, და "სექსუალური ორიენტაციის" სახელწოდებით ახალი მსოფლიო სექსუალური ხასიათის წყობის მთავარი ელემენტი გახდა. ამან, თავის მხრივ, დასაბამი მისცა ტოტალურ ღვევას. საქმე იმაშია, რომ, მართალია ცნება "სექსუალური ორიენტაცია" ჰომოსექსუალურობის შირმად ითვლება, არც ერთ საერთაშორისო და ეროვნულ დოკუმენტებში ის დაკონკრეტებული არ არის, ასე რომ ნორმის სტატუსი შეიძლება მიეცეს ნებისმიერ სექსუალურ ორიენტაციას. ანუ, ნებისმიერი სქესობრივი აქტი, რომელიც დღეს დანაშაულებრივად განიხილება, მაგრამ აღსრულებულია ორივე მხარის ნებაყოფლობითი თანხმობით, შესაძლოა სოციალურად ლეგიტიმური გახდეს.
ეს ეხება პოლიგამიასაც, და პოლიანდრიასაც (მრავალქმრიანობა), და სექსუალურ მულტიპარტნიორობას, ასევე ბისექსუალობას, ინცესტს, და ბოლოს პედოფილიასა და ზოოფილიას (აქ ცხოველთა დაცვის ორგანიზაციებიც კი ვერაფერს გახდებიან).
ახლა ყველაფერი დამოკიდებულია საზოგადოების მაღალ წრეებში "დაწინაურებაზე", სადაც ან თვით ამ საზოგადოების წევრები არიან მსოფლიო სოდომური მაფიის წევრები, ან კიდევ მათი უდიდესი ზეწოლის ქვეშ იმყოფებიან.
5. სოდომური მაფიის იურიდიული აღიარება
ჰომოსექსუალიზმის რეაბილიტაციამ არა მარტო გარყვნილთა რაოდენობის მატება გამოიწვია, არამედ ექსპანსიის ახალ ფორმებზე გადასასვლელად ამ აგრესიული საზოგადოების კონსოლიდაციაც. როგორც სწორად შენიშნა ერთმა მკვლევარმა, ჰომოსექსუალისტები კიბოს უჯრედებივითაა, რადგან ორგანიზმის იმუნირი სისტემა ანგარიშობს და ანადგურებს კიბოს ცალკეულ უჯრედებს, რომ გადარჩეს, ისინი ჯგუფებად არსებობენ და იმუნურ სისტემის უჯრედებს ატყუებენ. "ისინი ისე ვითარდებიან, რომ უჯრედების ზედა ფენები აწვებიან ქვედა ფენებს და ჭყლეტენ მათ. შედეგად გამოდის ლპობადი მასა, რომელიც წამლავს ორგანიზმს, ვითარდება ე. წ. სიმსივნური ინტოქსიკაცია. ეს არის "ცისფერი მაფიის" პირდაპირი ანალოგია (http://www.realisti.ru/main/homosexualism/gomoseksualizm-
მართლაც, არ იკმარეს რა ლეგალიზაცია, გარყვნილებმა, ბანდიტური საზოგადოებების პრინციპების მსგავსად, თავიანთთვის განსაკუთრებული სტატუსი და უფლებები მოითხოვეს, რომლებიც მათ ჩააყენებდა უნიკალურ მდგომარეობაში და შესაძლებლობას მისცემდა ღიად ექადაგათ და საზოგადოებისთვის თავს მოეხვიათ საკუთარი მსოფლმხედველობა და ცხოვრების წესი. სწორედ ამაში მდგომარეობს მათ მიერ საკუთარი უფლებების დაცვის მთელი არსი. შემოიტანეს რა "სექსუალური უმცირესობის" ცნება, რომელიც ახლა იურიდიულ დოკუმენტებშიც გამოიყენება, მათ დაიწყეს გამოსვლები არა მარტო ანტიდისკრიმინაციულ კანონებში მათი მოხსენიების ჩასართავად, არამედ ცალკეული კანონების მისაღებადაც "სექსუალური უმცირესობების" შესახებ; მეტიც, ისინი ითხოვენ კონსტიტუციის სტატიებშიც კი პირდაპირ იქნეს მოხსენიებული "სექსუალური ორიენტაცია და გენდერული იდენტურობა".
ჩამოაყალიბა რა გავლენიანი ლობი საერთაშორისო ორგანიზაციებში, ლგბტ-თანამეგობრობამ მიაღწია იმას, რომ 1993 წ. ჰომოსექსუალისტთა და ლესბოსელთა საერთაშორისო ასოციაციები გაერო-ში აკრედიტირებულ ორგანიზაციათა სიაში შეიყვანეს. ეს ორგანიზაცია აწარმოებს ვითარების მონიტორინგს და ყოველწლიურად, 17 მაისს აქვეყნებს რუქას, რომელიც ასახავს სექსუალურ უმცირესობათა უფლებების დაცვის მდგომარეობას მთელს მსოფლიოში. ამავე წელს გაერო-ს უმაღლესი კომისარის სამმართველომ დევნილთა საკითხში თავის საკონსულტაციო დასკვნებში ჰომოსექსუალისტებს უკვე "განსაკუთრებულ სოციალურ ჯგუფს" უწოდებს, ხოლო 1995 წ. გაერო-მ სექსუალურ უმცირესობათა უფლებების დარღვევა ადამიანის ძირითად უფლებათა დარღვევების რანგში აიყვანა.
გარყვნილთა ყველაზე თანმიმდევრული და უკომპრომისო დამცველი გახდა ევროპის საბჭო. ამ საკითხში მის აქტიური პოზიციას დასაბამი მიეცა 1994 წ., როდესაც ევროპარლამენტის კომიტეტმა სამოქალაქო თავისუფლების და შინაგან საქმეებთან დაკავშირებით შეადგინა და მიიღო მოხსენება "თანაბარი უფლებები ჰომოსექსუალისტებისა და ლესბოსელებისთვის ევროპის საბჭოში". ამ მოხსენების ავტორი გახლდათ კლაუდია როტი, გერმანიის ფედერაციული რესპუბლიკის მწვანეთა პარტიის თავმჯდომარე. მოსმენათა შედეგის მიხედვით, პარლამეტნმა მიიღო რეზოლუცია მინისტრთა საბჭოს რეკომენდაციებით, რომელიც ითვალისწინებს ყოველგვარ დისკრიმინაციის აკრძალვას სექსუალური ორიენტაციის მიხედვით (ამაში შედის კანონები პარტნიორობისა და ბავშვთა მიშვილების შესახებ), მაგრამ იმ დროს არსებული შეთანხმება ევრო საბჭოსთან ჯერ კიდევ სრულად ვერ უზრუნველყოფდა შესაბამის საკანონმდებლო ბაზას.
ამ მდგომარეობის გამოსასწორებლად ლგბტ-თანამეგობრობამ თანასწორობისთვის მერბრძოლ სხვა ჯგუფებთან ერთად დაიწყო ევროპის სახელმწიფოთა მთავრობების ლობირება, რათა ამ უკანასკნელთ შეესწორებინათ ხსენებული შეთანხმება. შედეგად ამსტერდამის ახალი 1997 წლის შეთანხმების თანახმად (ძალაში შევიდა 1999 წლის 1 მაისს) შეტანილ იქნა შესწორება, რომელიც ევროპის საბჭოს აძლევდა იურიდიულ უფლებას ებრძოლა სექსუალური ორიენტაციის ნიადაგზე გამოვლენილი დისკრიმინაციის წინაღმდეგ. ამის შესახებ ნათქვამი იყო შეთანხმების 13-ე სტატიაში, რომელიც გახდა პირველი საერთაშორისო დოკუმენტი, სადაც ღიად არის ლაპარაკი სექსუალურ ორიენტაციაზე. 2000 წელს ამგვარი დისკრიმინაცია აკრძალა ევროპის საბჭოს ქარტიამაც ევროპის საბჭოს ქვეყნების მოქალაქეთა ძირითადი უფლებების შესახებ.
და ბოლოს, 2006 წ. ევროპარლამენტმა მიიღო რეზოლუცია "ჰომოფობია ევროპაში"ს, რომელშიც გარყვნილთა მიუღებლობა განისაზღვრება ბენტამის ფორმულით, როგორც "ირაციონალური შიში და ზიზღი ჰომოსექსუალობისადმი, ლესბოსელების, გეების, ბისექსუალებისა და ტრანსვესტიტებისადმი, რომლებიც თავიანთი ცრურწმენების მიხედვით, რომელიც რასიზმთან, ქსენოფობიასთან, ანტისემიტიზმთან და სექსიზმითან არის წილნაყარი"
გარყვნილთა ყველაზე თანმიმდევრული და უკომპრომისო დამცველი გახდა ევროპის საბჭო. ამ საკითხში მის აქტიური პოზიციას დასაბამი მიეცა 1994 წ., როდესაც ევროპარლამენტის კომიტეტმა სამოქალაქო თავისუფლების და შინაგან საქმეებთან დაკავშირებით შეადგინა და მიიღო მოხსენება "თანაბარი უფლებები ჰომოსექსუალისტებისა და ლესბოსელებისთვის ევროპის საბჭოში". ამ მოხსენების ავტორი გახლდათ კლაუდია როტი, გერმანიის ფედერაციული რესპუბლიკის მწვანეთა პარტიის თავმჯდომარე. მოსმენათა შედეგის მიხედვით, პარლამეტნმა მიიღო რეზოლუცია მინისტრთა საბჭოს რეკომენდაციებით, რომელიც ითვალისწინებს ყოველგვარ დისკრიმინაციის აკრძალვას სექსუალური ორიენტაციის მიხედვით (ამაში შედის კანონები პარტნიორობისა და ბავშვთა მიშვილების შესახებ), მაგრამ იმ დროს არსებული შეთანხმება ევრო საბჭოსთან ჯერ კიდევ სრულად ვერ უზრუნველყოფდა შესაბამის საკანონმდებლო ბაზას.
ამ მდგომარეობის გამოსასწორებლად ლგბტ-
და ბოლოს, 2006 წ. ევროპარლამენტმა მიიღო რეზოლუცია "ჰომოფობია ევროპაში"ს, რომელშიც გარყვნილთა მიუღებლობა განისაზღვრება ბენტამის ფორმულით, როგორც "ირაციონალური შიში და ზიზღი ჰომოსექსუალობისადმი, ლესბოსელების, გეების, ბისექსუალებისა და ტრანსვესტიტებისადმი, რომლებიც თავიანთი ცრურწმენების მიხედვით, რომელიც რასიზმთან, ქსენოფობიასთან, ანტისემიტიზმთან და სექსიზმითან არის წილნაყარი"
http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+TA+20060118+ITEMS+DOC+XML+V0//EN&language=DE#sdocta9
სხვათა შორის, ფორმებს შორის, რომლებშიც შეიძლება გამოიხატოს ჰომოფობია, ჩამოთვლილია არა მარტო დევნა და მკვლელობანი, არამედ ზიზღით აღსავსე ლაპარაკი, ქადაგებები, დაცინვები და სიტყვიერი შეურაცხყოფანი. საქმე იქამდეც კი მივიდა, რომ ზოგიერთი ექსპერტი წინადადებით შემოდის რასიზმთან და სექსიზმთან ერთად ჰომოფობია კლასიფიცირებულ იქნას, როგორც "ადამიანის პიროვნების მოუთმენელი აშლილობა", და უახლოეს მომავალში ამისთვის, შესაზლოა, მსგავსად მოაზროვნე ადამიანები მოათავსონ ფსიქიატრიულ საავადმყოფოებში.
2010 წელს შესაბამისი რეზოლუციით ("დისკრიმინაცია სექსუალური ორიენტაციისა და გენდერული იდენტურობის მიხედვით") მიიღო ევროპის საბჭომაც. მასში ხაზგასმულია პარლამენტარების განსაკუთრებული პასუხისმგებლობა, რომელთაც ამ სფეროში მიმდინარე ცვლილებების ინიციირება და კანომდებლობის დამკვიდრების ხელშეწყობა ევალებათ.
6. სოდომური "ქორწინებები", როგორც ოჯახის დანგრევის საშუალება
საზოგადოებაში სოდომიტების განსაკუთრებული მდგომარეობის დამტკიცების უმთავრეს საშუალებად იქცა ოჯახის ინსტიტუტის სრული უარყოფის იდეა, რომელსაც ისინი ჩამორჩენილსა და გაცვეთილ მოვლენას უწოდებენ. მაგრამ, როდესაც მიხვდნენ, რომ ამგვარმა მოთხოვნამ შესაძლოა არ გასჭრას, მაშინ ტაქტიკა შეცვალეს და დაიწყეს აქტიური გამოსვლა ერთსქესიანი "ქორწინებების" დასამკვიდრებლად, რითაც ქორწინების ინსტიტუტის შიგნიდან რღვევას შეეცადნენ. სწორედ ეს გახდა სექსუალური რევოლუციის საკვანძო ეტაპი, რომელიც ადამიანის ბუნებისა და დასავლეთის ნაქები "უფლებების" წინააღმდეგაც არის მიმართული.
რაც შეეხება ბუნებას, ქორწინებით ცოლისა და ქმრის კანონიკურ უფლებებში შესვლა წარმოადგენს იმ კურთხევის გაგრძელებას, რომელიც ღმერთმა უწყალობა მის მიერ შექმნილ ადამსა და ევას. ამ კურთხევით უფალმა დაადასტურა ადამიანის ბუნება ისეთად, როგორც ის შექმნა. წმ. იოანე ოქროპირი ჰომილიაში "ქალწულების შესახებ" წერს, რომ "ქორწინება მოცემულია შვილთა სხმისათვის, უფრო მეტად კი ვნებათა დაოკებისათვის... შემდეგ, როდესაც დედამიწა აღივსო კაცობრიობით, დარჩა მხოლოდ მისი ერთი დანიშნულება -
რაც შეეხება ევროპულ უფლებებს, ერთსქესოვანი კავშირები კანონმდებლობისგან ითხოვენ სქესის ცნების, ანუ მამაკაცისა და დედაკაცის, როგორც ადამიანური საზოგადოების ცნების ამოღებას. მათ ნაცვლად უნდა შემოიტანონ ერთგვარი უსქესო არსებები - "დასაქორწინებელი ა", "დასაქორწინებელი ბ", "მშობელი ა", "მშობელი ბ", "პარტნიორი ბ", რომელიც შეაქვთ არა მარტო სამოქალაქო კოდექსში, არამედ იურიდიულ დოკუმენტებშიც, რომელიც არეგულირებს შრომის საკითხებს, სოციალურ უზრუნველყოფას და ა. შ.
ამგვარად, "მამაკაცი" და "დედაკაცი", "ქმარი" და "ცოლი" როგორც სამართლის სუბიექტები უნდა გაქრნენ. სამართლებრივი სივრცის ჩარჩოში იცვლება ოჯახის, როგორც ასეთის სტრუქტურა, რადგან ერთსქესოვანი ქორწინება გულისხმობს ბავშვთა მიშვილების უფლებას, ეს კი ცვლის ნათესაობის ცნების ხასიათსაც და აუქმებს კავშირს ბიოლოგიურ მშობლებსა და მიშვილებულ ბავშვს შორის. ბავშვები რჩებიან ფესვების გარეშე. ანუ, კანონმდებლობითი აქტით ცდილობენ შეცვალონ ბიოლოგიური რეალობა და შექმნან კაცობრიობის ახალი მოდგმა (Европа: похищение семьи. Зачем в Евросоюзе уничтожают основы общества? // http://www.rg.ru/2012/12/10/evropa.html).
გადამწყვეტი ნაბიჯი რევოლუციისკენ გადაიდგა კაიროს 1994 წლისა და პეკინის 1995 წლის კონფერენციებზე, რომელიც მიეძღვნა დედამიწის მოსახლეობისა და დედაკაცთა მდგომარეობის საკითხებს. სწორედ აქ მიიღეს გადაწყვეტილებანი, რომლებმაც დასაბამი მისცა ჰომოსექსუალისტთა ქორწინების აღიარებას და ჰომოსექსუალური წყვილებისთვის სამედიცინო ხელშეწყობის ტექნიკის გაფართოებას. საქმე იმაშია, რომ კონფერენციის დოკუმენტებში ოჯახის განსაზღვრება იმდენად გაბუნდოვანებულია, რომ არსებული ტექსტი მათი თავისუფალი ინტერპრეტაციის საშუალებას იძლევა. ასე, მაგალითად, კაიროს კონფერენციის მოხსენებაში "ოჯახი, მისი ფუნქცია, უფლებები, შემადგენლობა და სტრუქტურა" ნათქვამია:
"მართალია, სხვადასხვა სოციალური, კულტურული, სამართლებრივი და პოლიტიკური სისტემებისთვის დამახასიათებელია ოჯახის განსხვავებული ტიპები, ოჯახი საზოგადოების ძირითადი ბირთვია და როგორც ასეთს უფლება აქვს დაცულ იქნეს და მიიღოს ყოველმხრივი დახმარება" ("ოჯახი სხვადასხვა ფორმებს ღებულობს კულტურულ, პოლიტიკურ და სოციალურ სისტემებში". Доклад Международной конференции по народонаселению и развитию. Каир, 5-13 сентября 1994 г. // http://www.unfpa.org/webdav/site/global/shared/documents/publications/2004/icpd_rus.pdf).
მსგავსმა ფორმულირებებმა მაშინ სერიოზული სკანდალი გამოიწვია. მრავალი იურისტი იქვე შენიშნავდა, რომ ამგვარი ფორმულირებები გარდაუვალად მიიყვანდა საზოგადოებას ბუნების საწინააღმდეგო კავშირებამდე. მაგრამ შემაჯამებელ დოკუმენტში შეტანილ იქნა ზოგადი ცნება "წყვილი", რომელსაც დაუმტკიცეს მათთვის აუცილებელი უფლებები. კერძოდ, მითითებული იყო იმ აუცილებლობაზე, რომ "წყვილებსა და ინდივიდებს უნდა გაეწიოს დახმარება ჰყავდეთ შვილები"...
ამგვარად, ჰომოსექსუალური ქორწინებების ლეგალიზაცია და დამხმარე რეპროდუქციული ტექნოლოგიების გამოყენება ჰომოსექსუალური პირების მიერ, იურიდიულად გადაწყდა გაერო-ს ჩარჩოებში, რის შემდეგაც ევროპის კავშირი ამ პოლიტიკის დამტკიცებას "ევროპის სივრცეში" შეუდგა (http://www.observatoiredumariagepourtous.com/la-loi/l-impulsion-de-l-union-europ%C3%A9enne/).
1994 წლის 8 თებერვლის რეზოლუციაში ევროპარლამენტი წევრი-ქვეყნებისგან მკაფიოდ ითხოვდა ბოლო მოეღოთ ჰომოსექსუალისტებისთვის დაწესებული აკრძალვისთვის ჰყოლოდათ ოჯახი, იძლეოდა რეკომენდაციებს გარანტირებული ჰქონოდათ მთელი რიგი უფლებები, პარტნიორთა რეგისტრაციის შესაძლებლობა და მოხსნილიყო შეზღუდვა ჰომოსექსუალისტთა მიერ ბავშვთა მიშვილებაზე. 2000 წელს, ადამიანის უფლებათა ქარტიაში ევროპის კავშირმა უარი თქვა სქესის მითითებაზე ქორწინების განსაზღვრებისა და ბავშვის უფლებების დამტკიცების სფეროში (ლაპარაკია მშობლების თანასწორუფლებიანობაზე დედისა და მამის ხსენების გარეშე). 2001 წლის 5 ივლისის რეზოლუციაში ევროპარლამენტმა წევრ-ქვეყნებს რეკომენდაცია მისცა შეეცვალათ თავიანთი კანონმდებლობა ჰომოსექსუალისტთათვის თანაბარი უფლებების მინიჭების მხრივ და ევრო კავშირის დღის წესრიგში დაეყენებინათ საკითხი ჰომოსექსუალისტთა შორის ურთიერთობის კანონიკურობის აღიარებაზე.
დაბოლოს 2003 წელს, ევროპარლამენტმა გაიმეორა თავისი მოთხოვნა მოხსნილიყო ჰომოსექსუალისტთა დისკრიმინაციის ყველა ფორმა (იურიდიული და ფაქტობრივი), კერძოდ, ქორწინებისა და ბავშვთა მიშვილების სფეროში. შემდეგტ, 2006 წლის რეზოლუციაში ქვეყნებს რეკომენდაცია მისცეს მიეღოთ ახალი ზომები ერთსქესოვანი ქორწინებების ლეგალიზაციისთვის და მოუწოდეს ყველას თავიანთი კანონმდებლობა ჰომოსექსუალისტებისადმი უფრო "ლმობიერი" კანონებით შეეცვალათ. გარდა ამისა, ამავე რეზოლუციით გათვალისწინებულია მთელი რიგი ზომები იმ ქვეყნების წინააღმდეგ, რომლებიც არაფერს იღონებენ ამ პოლიტიკის წინააღმდეგ გამოვლენილი სხვადასხვა ექსცესებისადმი.
მოცემული პოლიტიკის გატარების სხვა საკვანოძო სტრუქტურად მოგვევლინა ევროპის სასამართლო ადამიანის უფლებების განხრით ევროპის საბჭოში, რომელმაც შექმნა უფლება აკრძალულიყო დისკრიმინაცია სექსუალურ ორიენტაციაზე, რომლის მიხედვითაც საჭიროა განსაკუთრებულად სერიოზული მიზეზი, რათა გამართლებულ იქნას განსხვავება ერთსქესოვან და არაერთსქესოვან წყვილებს შორის. ამ მიმართებით სასამართლომ ამ მოვლენის შეფასების არანაირი შესაძლებლობა არ დაუტოვა სახელმწიფოს.
http://www.franceonu.org/la-france-a-l-onu/dossiers-thematiques/droits-de-l-homme-etat-de-droit/orientation-sexuelle-et-identite/la-france-a-l-onu/dossiers-thematiques/droits-de-l-homme-etat-de-droit/orientation-sexuelle-et-identite/article/orientation-s exuelle-et-identite.
ამგვარად, ჩვენ ვხედავთ, რომ ერთსქესოვანი ქორწინებების დამტკიცება - ეს არის ევროკავშირისა და ევროპის საბჭოს მკაფიოდ განსაზღვრული კურსი, რომელსაც გააჩნია შორსმიმავალი შედეგები და შესაბამისი იურიდიული ინსტრუმენტების ფართო სპექტრი.
იმისთვის, რათა არ გამოწვიათ ევროპელთა პირველდაწყებითი მძაფრი საპროტესტო რეაქცია, გარდამავალი ნაბიჯის სახით ევროპის პოლიტიკური ელიტის მაღალმა ეშელონებმა შეიმუშავეს ქორწინების ალტერნატიული ფორმა, ერთსქესიანი პარტნიორობის დარეგისტრირების უფლება, რომლის წყალობითაც გარყვნილები ღებულობდნენ საგადასახადო შეღავათებს და მემკვიდრეობის უფლებებს.
პირველად კანონი ამის შესახებ მიღებულ იქნა დანიაში 1989 წ., ხოლო დღეისთვის ის არსებობს ანდორაში, ავსტრალიაში, ავსტრიაში, ბრაზილიაში, დიდ ბრიტანეთში, უნგრეთში, გერმანიაში, ისრაელში, ირლანდიაში, ისლანდიაში, კოლუმბიაში, ლიხტენშტეინში, ლუქსემბურგში, სლოვენიაში, ფინეთში, ხორვატიაში, ჩეხეთში, შვეიცარიაში, ეკვადორსა და აშშ-ს ზოგიერთ შტატში. ჰომოსექსუალისტებს შეუძლიათ ოფიციალურად დარეგისტრირდნენ იტალიის ზოგიერთ ქალაქშიც. სხვადასხვა ქვეყნებში ეს "კავშირები" სხვადასხვაგვარად იწოდება, განსხვავებულია უფლებების ჩამონათვალიც, რომლებითაც ისინი სარგებლობენ, თუმცა ამით არსი არ იცვლება - ეს არის ჰომოსექსუალისტთა "ქორწინების" დაკანონების პირველი ფორმა. ბრძოლის ალგორითმი კარგად არის შემუშავებული და საკმაოდ მკაფიოდ მუშაობს.
მოამზადეს რა ნიადაგი, უმეტესად "წინწაწეული" მმართველები კიდევ უფრო შორს წავიდნენ და ჰომოსექსუალისტებს უკვე ქორწინების სრული უფლებები მიანიჭეს. პირველი სახელმწიფო, რომელმაც ეს აღიარა, გახდა ჰოლანდია (2001 წ.), შემდეგ ამ გზას დაადგნენ ბელგია (2003), ესპანეთი, კანადა, სამხრეთ აფრიკა, ნორვეგია, შვედეთი, პორტუგალია, ისლანდია, არგენტინა, დანია და აშშსა და მექსიკის ზოგიერთი შტატები. 2013 წლის აპრილს მათ შეუერთდა ურუგვაი და ახალი ზელანდია, 18 მაისს - საფრანგეთი, ხოლო 21 მაისს ბრიტანეთის პარლამენტის თემთა პალატამ მოიწონა კანონპროექტი, რომელიც ერთსქესიანი ქორწინიების უფლებას იძლევა ინგლისსა და უელსში. ამჯერად მსგავს კანონპროექტებს განიხილავენ ლუქსემბურგი, ნეპალი და პარაგვაი.
საზოგადოება ამ პოლიტიკას ღებულობს არაერთგვაროვნად. თუ ერთ რომელიმე ქვეყანაში საზგოადოება უკვე იმდენად არის ზომბირებული, რომ დაკარგული აქვს ყოველგვარი იმუნიტეტი, სხვა ქვეყნებში ის იწვევს გააფთრებულ წინააღმდეგობას. პირველის მაგალითია შვეიცარია, სადაც კანონი "დარეგისტრირებულ პარტნიორობაზე", როგორც ფედერალურ კანონთა სხვა უმეტესობა, ძალაში შევიდა ხალხის ნებით, ანუ რეფერენდუმის გზით: მოსახლეობის 58% 2005 წლის 5 ივნისს ცნო ჰომოსექსუალ წყვილთა ერთობლივად ცხოვრებისთვის დარეგისტრირების უფლება (http://www.nashagazeta.ch/node/8095). მეორეს მაგალითია საფრანგეთი, სადაც ბრძოლა მხოლოდ ახლა იწყება.
საფრანგეთი მკაფიო მაგალითია იმისა, თუ როგორი მზაკვარებით მოქმედებენ გარყვნილები. რადგან 1998 წლისთვის ერთსქესიანი ქორწინებები ჯერ კიდევ წარმოუდგენელი იყო საზოგადოებისთვის, ასამბლეისთვის და თვით მთავრობის შიგნით მსგავსი საკითხების განხილვა, ისინი მიდიოდნენ პატარა ნაბიჯებით, რითაც ამზადებდნენ შესაბამის ნიადაგს (http://www.observatoiredumariagepourtous.com/pour-ou-contre/en-faveur-du-mariage-pour-tous/). ჯერ 1999 წ. მათ დაიწყეს სოლიდარობის სამოქალაქო პაქტის გატარება (PACS), რომელიც წარმოადგენდა ერთგვარ შუალედს თანაცხოვრებასა და ქორწინებას შორის. ეს იყო შეთანხმება ორ ფიზიკურ პირს შორის, რომელიც გულისხმობდა ჰომოსექსუალებსაც, და რომლებიც სურვილს გამოთქვამდნენ ოფიციალურად გაეფორმებინათ თავიანთი ურთიერთობა, თანაც ისე, რომ ამ დროს ისინი არ შედიოდნენ ქორწინებაში ერთიმეორესთან. ეს პაქტი უზრუნველყოფდა მინიმალურ კერძო და ქონებრივ უფლებებს. თანაც პარტნიორებს არ ეკისრებოდათ სერიოზული ვალდებულებანი და ხელშეკრულება უქმდებოდა ავტომატურად ერთ-ერთი პარტნიორის თხოვნის შემთხვევაშიც. აშკარა იყო, რომ PACS-ი წარმოადგენდა გასაძრომს, რომლის დახმარებითაც სურდათ შემდეგ გაეფართოვებინათ და დაეკანონებინათ ერთსქესოვანი კავშირები, ამიტომაც, მის განხილვას არ გამოუწვევია მძაფრი და ფართო დისკუსიები, ასევე მისდამი წინააღმდეგობა იყო უფრო ნაკლები, ვიდრე ახლა.
PACS-ი დააკანონეს, თუმცა შედეგები მოულოდნელი აღმოჩნდა, რამეთუ "დაპაკსულების" 94% საპირისპირო სქესის წარმომადგენლები აღმოჩნდნენ, და მხოლოდ 6% ჰომოსექსუალი. თუმცა, მთავარი საქმე მაინც გაკეთდა - საკითხი ჰომოსექსუალურ ქორწინებაზე გავიდა საინფორმაციო ველზე, გახდა ჩვეული თემა განხილვისთვის, დაიწყო კანონმდებელთა გაძლიერებული დამუშავება, რის შემდეგაც, უკვე ძალაუფლებაში ოლანდის მოსვლისთანავე შესაძლებელი გახდა გატანილიყო კანონი ერთსქესოვან ქორწინებათა შესახებ.
არც ისე დრამატულად, მაგრამ საკმაოდ მძაფრად მიმდინარეობდა ამ საკითხის განხილვა ბრიტანეთის პარლამენტშიც. როგორც ევროპარლამენტის დეპუტატი დიდი ბრიტანეთის დამოუკიდებლობის პარტიიდან ნაიჯელ ფარაჯი უთითებდა, სინამდვილეში ყველაფერს წყვედტა არა ინგლისის პარლამენტი, არამედ ადამიანის უფლებათა ევროპის სასამართლო. პრემიერ-მინისტრმა კამერონმა, მისი პარტიისა და ერის საწინააღმდეგოდ, ეს კანონპროექტი პარლამენტს თავს მოახვია უშუალოდ სტრასბურგის მითითებით. ასე, რომ არ არის გასაკვირი საფრანგეთსა და ბრიტანეტში ერთდროულად რომ განიხილებოდა ეს კანონპროექტი.
თუმცა, ფარაჯმა გახსნა ევროკავშირის უფრო ღრმა ზრახვები, რომლებიც ე. წ. სტოკჰოლმის პროგრამის რეალიზაციასთან არის დაკავშირებული და გულისხმობს ევროპის ქვეყნების უფლებათა უნიფიცირებას 2010-2014 წლების პერიოდში. ამ მიზნების მიღწევის მეთოდები წარდგენილ იქნა ბერლინგუერის მოხსენებაში 2010 წელს, რომელიც, როგორც ფარაჯმა ივარაუდა, ამა წლის ნოემბერში უნდა იქნეს მიღებული.
ამ კანონის თანახმად, ნებისმიერი სამოქალაქო პაქტი ან ქორწინება, რომელიც ევროკავშირის ერთ რომელიმე ქვეყანაში იქნება დადებული, კანონიერად უნდა იქნეს ცნობილი სხვა წევრი-ქვეყნების მიერაც. ანუ თუ წყვილს უფლება არა აქვს ქორწინება გააფორმოს თავის მშობლიურ ქვეყანაში, მას ამის გაკეთება შეუძლია ევროკავშირის ნებისმიერ სხვა ქვეყანაში, და როდესაც თავის ქვეყანაში დაბრუნდება, იქ უკვე ეს პაქტი კანონიკურად უნდა იქნეს აღიარებული (http://federation-pro-europa-christiana.org/wordpress/promotion-totalitaire-du-mariage-homosexuel-par-le-parlement-europeen/). გასაგებია, რომ ამგვარი "ქორწინების უფლება" ხელს შეუწყობს "ჰომოსექსუალური ქორწინების ტურიზმს", და მათ ვინც ამგვარი ქორწინების წინააღმდეგია, იძულებულს გახდის აღიაროს იგი სხვა ქვეყანაში მიღებული კანონების მიხედვით.
7. "ანტი-ადამიანის უფლებები" "ადამიანის უფლებების" ნაცვლად
2008 წლის მსოფლიო კრიზისის დაწყებით და მსოფლიო ელიტის მიერ "ახალი მსოფლიო წესრიგის" დამყარების აუცილებლობის ღიად გამოცხადებით სოდომიტების "უფლებების" დამკვიდრების პოლიტიკა ახალ დონეზე გადავიდა. ჯერ-
2008 წ. გაეროს ისტორიაში პირველად საფრანგეთის, ნიდერლანდებისა და სხვა მთელი რიგი სახელმწიფოების ინიციატივით გენერალური ასამბლეის 63-
ამან შედეგად გამოიწვია სოდომიტების უფლებების საყოველთაო გამყარება, რომელმაც თავი იჩინა ახლადმიღებულ კანონებში, რომლებიც ითვალისწინებენ დასჯას ჰომოფობიის საფუძველზე, ცნობენ ერთსქესოვან ქორწინებას და ამარტივებენ ტრანსგენდერთათვის ოფიციალური დოკუმენტების გაცემას, სადაც მითითებულია სასურველი სქესი. პოლიციის თანამშრომელთათვის, ციხეებისა და სოციალური მუშაკებისთვის, ასევე სხვა პერსონალისთვის შემუშავდა შესაბამისი პროგრამები. მრავალ სკოლაში რეალიზებულ იქნა ინიციატივები, რომლებიც მიმართულია დაშინების პრაქტიკის აღმოფხვრისკენ.
2011 წლის 15 ივნისს, ადამიანის უფლებათა დაცვის გაერო-
ამას მოჰყვა შესაბამის საკითხზე გაეროს ადამიანის უფლებათა უმაღლესი კომისრის მიერ მომზადებული პირველი ოფიციალური მოხსენება, რომელიც 2012 წლის მარტში საფუძვლად დაედო საექსპერტო დისკუსიას, რომელიც ამ თემაზე პირველად მოეწყო გაეროს მთავრობათშორისი ორგანოს ჩარჩოებში.
თქვენს ყურადღებას მივაპყრობთ იმ გარემოებასაც, რომ ღონისძიებათა შორის, რომელიც ადამიანის უფლებათა დაცვის სამმართველოს უმაღლესმა კომისარიატმა დაგეგმა ჰომოსექსუალიზმის საყოველთაო დეკრიმინალიზაციის მისაღწევად, სხვა დანარჩენთან ერთად გათვალისწინებულია მთავრობებთან დიალოგის გზით რეკომენდაციების შემუშავება რეფორმის ჩასატარებლად; მონაწილეობის მიღება საზოგადოებრივ პროპაგანდაში, სტატიები პრესაში და ვიდეო-
ამავდროულად ფართოვდება ფინანსური ბაზა გარყვნილთა საერთაშორისო "დახმარებისთვის". 2009 წ. საფრანგეთმა, ნიდერლანდებმა და ნორვეგიამ შექმნეს ისტორიაში პირველი, რომელიც ეხმარება სექსუალურ უმცირესობებს. ფონდი, რომლის სახელწოდებაა "ადამიანის, სექსუალური ორიენტაციისა და გენდერული იდენტურობის უფლებები" დაფუძნდა ჰომოფობიასთან და ტრანსფობიასთან საბრძოლველად და იმართება დონორი-
ფონდის საქმიანობაში შედის სოდომიტების მხარდამჭერი აქციების დაფინანსება. ამასთან საინტერესოა, რომ ფონდის ადმინისტრაციულ და ფინანსურ მართვას ახორციელებს საფრანგეთის საგარეო საქმეთა სამინისტრო (http://www.fei.gouv.fr/fr/nos-
2011 წლის თებერვალში კომიტეტმა შეიმუშავა სამი საცდელი პროექტი, რომელიც რეალიზებული ქნა ორი წლის განმავლობაში. პირველი მიმართული იყო მედია-
მეორე პროექტის მიზანი იყო უშუალო მუშაობა მოსახლეობასთან, რათა განეწყოთ იგი ლგბტ-
მესამე პროექტი ეძღვნება ჰომოსექსუალისტთა ასოციაციების იურიდიულ აღიარებას, რომლებიც იბრძვიან დისკრიმინალიზაციის წინააღმდეგ.
ფონდს აქტიურად აფინანსებენ დონორი ორგანიზაციები, პროფკავშირები, უნივერსიტეტები, მასმედია და ადამიანის უფლებათა დაცვის ეროვნული ინსტიტუტები.
2013 წლის დასაწყისში (თებერვალ-
ხოლო 15-
როგორც ვხედავთ, სოდომური მაფია დღეს გარდაიქცა მძლავრ იდეურ-
რეალურად, აძლევს რა საკუთარ უფლებებს საკრალურ ხასიათს, სოდომურ მაფიაში იწყება რელიგიური თანამეგობრობის სახის გამოკვეთა. წინ წაწიეს რა "ქუჩის ჰომოსექსუალიზმი" და ამოეფარნენ რა სამეცნიერო-
ისინი მაქციებივით მოქმედებენ, ერთნი იყენებენ საზოგადოების სოციალურ ორგანიზაციებს და კანონებს, რათა შიგნიდან გახრწნან ისინი და მათ ნანგრევებზე ააშენონ თავიანთი სოდომური ერთობა, რომელიც არის კიდევაც სატანის ანტიეკლესია. ისინი ამოფარებულნი არიან "ადამიანის უფლებებს", და მისი დახმარებით ახდენენ ადამიანურობის ლიკვიდაციას, რომლის ნაცვლად ამყარებენ უსქესო არსებას -
თავიანთი "ერთსქესოვანი ქორწინებებით" აუქმებენ ჭეშმარიტ ქორწინებას, რომელიც არის კავშირი მხოლოდ ქალსა და მამაკაცს შორის, რასაც სოდომიტები უარყოფენ. ქმნიან რა თავიანთ ოჯახებს, ისინი ანგრევენ ჭეშმარიტ ოჯახს, სადაც ბავშვები კაცისა და ქალის სიყვარულის ნაყოფია, ხოლო მათ მიერ მიშვილებულ ბავშვებს უფლებას ართმევენ ჰქონდეთ მოდგმა და წარმომავლობა. "სიყვარულის" სახით ანადგურებენ ჭეშმარიტ სიყვარულს, რადგან ოჯახის, როგორც "მცირე ეკლესიის" ნაცვლად, რომელიც ამავე დროს არის ღმრთის რწმენითა და ერთმანეთის სიყვარულით შეკრულ ადამიანთა კავშირი, ქმნიან თავიანთ "მცირე ანტიეკლესიას", რომელიც შედგება გარყვნილი არაკაცებისგან, რომელთაც მხოლოდ სასიკვდილო ცოდვა და სატანისადმი მსახურება აერთებს.
ისინი სისხლს წოვენ ამ სისტემას მანამ, სანამ ეს სჭირდებათ. მაგრამ, როგორც კი ეს "თანამეგობრობა" მიაღწევს თავის კრიტიკულ მასას და დაამყარებს მსოფლიო დემოკრატიას, მათი რევოლუციაც დასრულდება: მათი სოდომი გახდება ერთადერთი ნორმა, ყველა დანარჩენი კი პათოლოგიად გამოცხადდება.
ნორმა იქნება ყოველგვარი ვნება და გარყვნილება, დამტკიცდება საყოველთაო სექსუალური ანარქია, როდესაც ქორწინების დაკანონებას არ ექნება არავითარი მნიშვნელობა, რამეთუ მას თანაცხოვრების ყველაზე ანტიბუნებრივი ფორმებით შეცვლიან. ის, რაც დღეს ნორვეგიაში ხდება -
ბოლოთქმა
სოდომური ცოდვა კიბოს მეტასტაზებივით ვრცელდება, რომელთან მოლაპარაკება ან კომპრომისების ძიება, ან კიდევ კონსენსუსის მიღწევა შეუძლებელია. მისი მეტასტაზები ჩვენს ქვეყანასაც მოუახლოვდა. მაგრამ ჩვენ სხვა გზა გვაქვს, ჩვენი ბედი გვაქვს, ჩვენი სარწმუნოება, რომლისგანაც არასოდეს გადავუხვევთ. ის არის ჩვენი ერთადერთი საძირკველი, ჩვენი სულიერების ფესვი, რომელსაც ძალუძს მხოლოდ გავრცელებული სისაძაგლის წინააღმდეგობა.
ჩვენს წინ მდგომი საშიშროება ითხოვს თითოეული ჩვენთაგანის მკაფიო და ნათელ ზნეობრივ პოზიციას, რომელიც, თავის მხრივ, უზრუნველყოფს შესაბამის საკანონმდებლოს, პოლიტიკურ და სოციალურ გადაწყვეტილებათა მიღებას, რომლის გარეშეც საზოგადოების დაშლა გარდაუვალია.
წყარო: ruskline.ru/analitika
მართალი ლოტის გამოსვლა სოდომიდან (დაბ. 19:1-29)