განმარტება - "მიეცა მას პირი მზვაობრად მეტყველი და ღვთისმგმობელი..." (გამოცხ. 13:5-6) - აპოკალიფსისი

ამასთან ქვეყნად დაგდებულ ყოველ ღმრთისმგმობ სიტყვას ეშმაკისთვის სრულიად ხელშესახები გამორჩენა მოაქვს. ასე, მაგალითად, საკმაოდ აშკარაა, რომ ღმრთისმგმობელობისკენ მიდრეკილება გააჩნია თითქმის ყველა ურწმუნო ადამიანს, თუმცა, თუკი კაცი დარწმუნებულია, რომ "ღმერთი არ არსებობს", არც ცნება "ღმრთისმგმობელობას", არც ღმრთის გმობის წარმოთქმას მისთვის არანაირი პრაქტიკული მნიშვნელობა არ უნდა ჰქონდეს. მეტიც, ურწმუნოების მიზეზთა და გამართლებათა შორის ხშირად ახსენებენ "რაციონალურ განსჯას" და "პრაქტიკულობას", რაც არანაირად შეესაბამება არც იმ ძალისხმევას, რომელსაც ურწმუნოები ხარჯავენ თავიანთი ურწმუნოების დასამტკიცებლად, და არც მსგავსი პოზიციიდან გამომავალ შეურაცხყოფებსა და ღმრთისმგმობელობას.

ასეა თუ ისე, მრავალი ურწმუნო მზადაა აღიაროს, რომ ისინი თავიანთ ურწმუნოებას ისე პატიოსნად რომ მისდევდნენ, როგორც მორწმუნენი მისდევენ თავიანთ რწმენას, მსოფლიოში ვერავინ იტყოდა ღმრთის მგმობ ერთ სიტყვასაც კი, - მაგრამ ნაკლებად დასაჯერებელია ვინმე მათგანი დაეთანხმოს მტკიცებულებას, რომ ის მისდევს თავისი ურწმუნოების ლოგიკას იმ ბანალური მიზეზის გამო, რომ "პატიოსანი ურწმუნოება" უბრალოდ არც არსებობს.

ხოლო რადგან ყოველგვარი ურწმუნოების მიღმა დგას არა ჩვეულებრივი ადამიანური, არამედ დემონურ ძალთა მაცდური და მზაკვრული ლოგიკა, ღმრთისმგმობელობის ცოდვაც უნდა შევაფასოთ იმისი გააზრების პრიზმაში, რაც ძველი აღთქმის კანონებით, როგორც ღმრთის ან მისი სახელის, ან ღმრთის ტაძრის გმობა, დაუყოვნებლივი სიკვდილით ისჯებოდა (შეად.: ლევ. 24:16; 3 მეფ. 21:13; მკ. 3:28-29 და სხვა). ასევე უნდა გავიაზროთ ის, რომ ურწმფუნოებისთვის დამახასიათებელი მკრეხელობებით, რაც ღმრთის გმობაში გამოიხატება, "ბნელეთის მმართველი ძალები" იძენენ არა მარტო "მორალურ დაკმაყოფილებას", არამედ ეუფლებიან იმ უგუნურ პირებსაც, რომლებიც წარმოთქვამენ ამ უგუნურებას (ხოლო პირთან და სხეულთან ერთად, თავსაც, და მათ მფლობელთა სულებსაც).

სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ადამიანი, რომელიც ღმრთის მგმობელობამდე ეცემა, არსებითად თვითონ აქცევს თავს მტვრად და ბუკვალური ლუკმა ხდება ეშმაკისა (შეად., რაც გველს უთხრა ღმერთმა: "... მუცლით იხოხე და მტვერი ჭამე მთელი სიცოცხლე" (დაბ. 3:14), - და ასევე ადამიანს უთხრა: "მტვერი ხარ და მტვრადვე მიიქცევი" (დაბ. 3:19)).

გარდა ამისა, საჯარო ღმრთისმგმობელობით ბოროტების ძალნი იღებენ "გრძელვადიან ირიბ გამორჩენასაც". ჯერ-ერთი, რადგან მსგავსი ქმედებები უცებ არ ისჯება და ასეთი მკრეხელობის წარმომთქმელს "მეხი არ ატყდება" ციდან, ეს დემონურ ძალებს შესაძლებლობას აძლევს გააგრძელონ მცირედმორწმუნეთა ცდუნება (შეად.: 2 პარ. 32:13-21, 4 მეფ. 18:31-35 და ა. შ.), - მეორეც, ყველა ქრისტიანი, რომელიც ამგვარი ბოროტსიტყვაობის მოწმე ხდება და ხმას არ აღიმაღლებს მის წინააღმდეგ, არღვევს ერთგული მოწმობის პრინციპსა და კანონს, თვითონაც ამ მკრეხელობის თანამონაწილე ხდება და ნაწილობრივ იზიარებს ცრუმოწმეთა "პირად" დანაშაულს (შეად.: ლევ. 5:1; მეორე რჯლ. 19:16-19; ტიტ. 1:11 და სხვა).

შესაბამისად, "ორმოცდა ორი თვე", რომლის განმავლობაშიც ზღვიდან ამომავალი მხეცი, რომელსაც ეძლევა  ხელმწიფება "მოქმედებდეს ორმოცდაორი თვის განმავლობაში", - ეს გარკვეულ მოვლენათა ბუკვალური ხანგრძლივობა კი არ არის, არამედ ახალაღთქმისეული სულიერი ბრძოლის ყოველდღიური რეალობა, რომელიც მორწმუნეებისგან ითხოვს არა მდუმარე მოლოდინს იმ დროისა, სანამ წუთისოფლის მკრეხელები მიაღწევენ თავიანთ კულმინაციას, არამედ დროულ და გადამჭრელ ქრისტიანულ რეაქციას (შეად.: "იქადაგე სიტყვა, დაჟინებით, დროულად და უდროოდ, ამხილე, შერისხე, შეაგონე მთელი სულგრძელებითა და სწავლებით. ვინაიდან დადგება დრო, როდესაც საღ მოძღვრებას არ მიიღებენ, არამედ თავიანთი გულისთქმებით ამოირჩევენ ყურის მაამებელ მასწავლებლებს. ჭეშმარიტებას აარიდებენ ყურს და ზღაპრებისაკენ მიმართავენ" (2 ტიმ. 4:2-4)).