აპოკალიფსისი > განმარტება
ათი მეფე და ძველი ქვეყნიერების უკანასკნელი ჟამი
(გამოცხ. 17:12-15)
"ათი რქა, შენ რომ იხილე, ათი მეფეა, რომელთაც ჯერ არ მიუღიათ მეფობა, მაგრამ, როგროც მეფენი, მხეცთან ერთად მიიღებენ ხელმწიფებას, ერთი საათით. ერთი აზრი აქვთ და თავიანთ ძალას და ხელმწიფებას მისცემენ მხეცს. ერთადვე შეებრძოლებიან კრავს, მაგრამ კრავი იმძლავრებს მათზე, რადგანაც ის არის უფლებათა უფალი და მეუფეთა მეუფე, ხოლო მასთან მყოფნი ხმობილნი, რჩეულნი და სარწმუნონი არიან" (გამოცხ. 17:12-14).
წინა პუბლიკაციებში უკვე აღინიშნებოდა, რომ სხვადასხვა რაოდენობის "რქები", რომლებიც ეკუთვნით წინასწარმეტყველური ხილვის ამა თუ იმ პერსონაჟებს, მოხსენიებულია გამოცხადების არა მარტო 17-ე, არამედ 5:6-ე და 7:1-ელ, ასევე გამოცხ. 9:13-სა და სხვა ადგილებში, და წარმოადგენს მყარ ბიბლიურ სიმბოლოს, რომლის მიერაც აღინიშნება სულიერი ან საერო ძალა, რომელიც ახასიათებს "რქების" მფლობელს ან მოაზრებულია თვით "რქებში".
(ასე, მაგალითად, წინასწარმეტყველ ზაქარიას ხილვაში "ოთხი მჭედელი" ხალხებს "რქებს ახრევინებდა", რომლებიც იბრძოდნენ იუდას და იერუსალიმის წინააღმდეგ (ზაქ. 1:19-21), - ხოლო დანიელის წინასწარმეტყველების ერთ-ერთ ხილვაში "დიდი რქიდან ამოზრდილი მცირე რქა გამოდის "ვაცისა და ერკემალის" (დან. 8:9-12) წინასწარმეტყველური სიუჟეტის დამოუკიდებელ "მოქმედ პირად" და წარმოადგენს სელევკიდთა ელინისტური სახელმწიფოს მმართველს ანტიოქოს ეპიფანეს, რომელმაც იერუსალიმის ტაძარი შებილწა).
ამიტომაც სრულიად ლოგიკურია, რომ წითელი მხეცის "ათი რქა" აქვე წარმოუდგება იდუმალთმხილველს "ათ მეფედ", რომლებიც ანგელოზის მოწმობით შვიდთავიანი მხეცის უკანასკნელ თავთან ერთად "ერთი საათით" მიიღებენ ხელმწიფებას და გამოვლენ თვით კრავისა და მისი ზეციური მხედრობის წინააღმდეგ საბრძოლველად.
(ამასთან უეჭველია, რომ "წითელი მხეცის" უკანასკნელი თავის ათი რქა-მეფე შეესაბამება "ზღვიდან ამომავალი მხეცის" ათ რქას, რადგან "ზღვიდან ამომავალი მხეცის" ათ რქაზე იდუმალთმხილველი ხედავდა "ათ დიადემას", რომელიც სამეფო ძალაუფლების სიმბოლოა (გამოცხ. 13:1)).
გარდა ამისა, "ათი რქა, რომელიც 17-ე თავშია ნახსენები, გამოიყურება ისე, რომ თითქოსდა აზროვნებისა და საკუთარი გადაწყვეტილებების მიღების უნარი გააჩნია, ანუ ფლობს გონებას, ნებას და ადამიანურ გულსაც კი (შეად. "ერთი აზრი აქვთ და თავიანთ ძალას და ხელმწიფებას მისცემენ მხეცს" (გამოცხ. 17:13); "რადგანაც ღმერთმა ჩაუდო გულში, ... მისცენ თავიანთი მეფობა მხეცს, ვიდრე არ აღსრულდება ღვთის სიტყვა" (გამოცხ. 17:17), რაც ასევე მოწმობს მათ შესახებ, როგორც მიწიერ მეფეებზე, რომლებიც ქვეყნად განახორციელებენ შვიდთავიანი მხეცის უკანასკნელი და "უფსკრულიდან ამომავალი" თავის ბოროტი ნების მთელ სისავსეს.
(აქ შეიძლება აღვნიშნოთ, რომ "წითელი მხეცის" ათი რქა, რომელსაც "მეფეები" ეწოდებათ, - ხოლო ოდნავ ადრე ამავე მხეცის შვიდი თავი ასევე წარმოგვიდგებოდნენ "მეფეებად", შეად.: გამოცხ. 17:10.
მაგრამ იმის გათვალისწინებით, რომ ბიბლიური რიცხვი "შვიდი" გამოხატავს "წინასწარმეტყველურ სისავსეს", ხოლო რიცხვი "ათი" ეს არის "ადამიანური სისავსის" სიმბოლო, - ანგელოზის მოწმობა ნიშნავს, რომ მხეცის თავები ერთგვარ "საყრდენს" წარმოადგენდნენ "დიდი მეძავისთვის მისი ძალაუფლების მთელი დროის განმავლობაში, ხოლო ათი "ადამიანური" რქა-მეფენი, რომლებმაც თავიანთი ძალაუფლება გადასცეს შვიდთავიანი მხეცის უკანასკნელ თავს, "ერთ საათში" წარწყმედენ მეძავს, შეად.: გამოცხ. 17:16).
ამრიგად, მოც. იოანეს დროისთვის ხუთი თავი შვიდიდან წარსულში დარჩა, მსოფლიოს გაერთიანებულ სამეფოს წარმოადგენდა შვიდთავიანი მხეცის მეექვსე თავი, რის შემდეგაც ძალაუფლება უნდა გადასულიყო "სხვა მხეცზე", რომელიც თავთა თვლაში მეშვიდეა. ამის შემდეგ უფსკრულიდან ამოდის მხეცი, რომელიც ადრე უკვე იყო, და შვიდთაგანია, - და სწორედ ეს თავია მერვე, ოღონდ "შვიდთაგან" და ქვეყნიერებას მას წარუდგენს ის ათი რქა, რომლებიც აუმხედრდებიან თვით ღვთაებრივ კრავს (გამოცხ. 17:14). თანაც ეს უკანასკნელი მხეცი ყველა სხვა "რქებთან" ერთად ქვეყანაზე ძალიან მოკლე ხნით იმოქმედებს, - ხოლო მისთვის განკუთვნილი "ერთი საათის" შემდეგ, რომლის განმავლობაში ისინი მოასწრებენ მეძავის განადგურებას და გამოვლენ მსოფლიო ბრძოლაზე, დამარცხდებიან და მარადიულ წარსაწყმედელში წავლენ ("... ამოვა უფსკრულიდან და წარსაწყმედლად წავა" (გამოცხ. 17:8).
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, თავში დაჭრილი და უფსკრულში ჩაგდებული "ეგვიპტის ფარაონი", ანუ თვით კაცთა მოდგმის მტერი, დრო-ჟამის აღსასრულს "ამოვა უფსკრულიდან" და "ათი რქის" ძალით გამოჩნდება ქვეყნიერებაზე, რომლებიც წარმოადგენენ ქვეყნიერების ყველა მეფესა და მმართველს, რომლებიც ღმრთისმბრძოლ ერთობაში არიან შეერთებულნი (შეად.: "... ხოლო როდესაც აღასრულებენ თავიანთ მოწმობას, უფსკრულიდან ამომავალი მხეცი შეებრძოლება, შემუსრავს და მოაკვდინებს მათ" (გამოცხ. 11:7); "... ხოლო ათასი წლის გასრულების შემდეგ სატანა თავს დაიხსნის საპყრობილედან" (გამოცხ. 20:7 და სხვა).
ხოლო ის მოვლენა, რომელიც მიანიშნებს უფსკრულიდან კაცთამოძულე ეშმაკის დაბრუნებას, გახდება კეთილდღეობის მქონე "თვითკმარი" კაცობრიობის დანგრევა, რომელიც ამ დღემდე თავს არ მიიჩნევდა "ქვრივად" და იმ თავდაჯერებულობაშია, რომ "არ იხილავს სიმწარეს", რადგან შემძლია საკუთარ თავს თვითონვე მისცეს უსასრულო გაფურჩქვნის გარანტია (გამოცხ. 18:7).
ამასთან სწორედ უფსკრულიდან ამოსული მხეცის ათი რქის მეფობის დრო უნდა მივიჩნიოთ მსოფლიო მასშტაბის "დიდ ჭირვებად", რომელიც ელოდება ყველას ვინც "მეძავთან ისიძვა" (გამოცხ. 2:22) და რომლის შესახებ სინოპტიკური სახარებებიც მოწმობენ (მთ. 24:21).
მეტიც, სწორედ ამ მოვლენას შეესაბამება "მსოფლიოს ცდუნების ერთი საათი", რომელიც აღნიშნულია გამოცხ. 3:10-ში, ასევე "სამნახევარი დღე", როდესაც "ორი მოწმე" (ანუ ქრისტეს მიწიერი ეკლესია), მკვდარი იქნება, მაგრამ არა დამარხული (გამოცხ. 11:9).
"კვლავ მითხრა მე: წყალნი, რომელნიც იხილე, სადაც ზის დიდი მეძავი, ხალხები არიან და ბრბონი, ერები და ენანი" (გამოცხ. 17:15).
გამოცხადების წიგნის ერთ-ერთი ყველაზე აშკარა თავისებურება მდგომარეობს იმაში, რომ მისი მრავალი მოწმობა ეყრდნობა განსაკუთრებულ სიმბოლურ რიცხვებს, რომელთაგან პირველი მნიშვნელობითაც და პირდაპირი თუ ირიბი ხსენებებითაც გახლავთ რიცხვი "შვიდი", რომელიც განსაზღვრავს სისავსეს და ამ რიცხვით წარმოდგენილ დროთა და მოვლენათა "სულიერ დასრულებულობას".
მაგრამ ეს ნიშანდობლივი რიცხვი გამოცხადების წიგნში არა ერთადერთია. ასე, მაგალითად, რიცხვით "ათი" ჯერ აღინიშნება "ათდღიანი ურვა" და დევნულება (გამოცხ. 2:10), შემდეგ ურჩხულის, "ზღვიდან ამომავალი მხეცისა" და "უკანასკნელი მხეცის" ათი რქა (გამოცხ. 2:10; 12:3; 13:1; 17:7).
გარდა ამისა, სიმბოლურს წარმოადგენს ასევე რიცხვი "ოთხი", თანაც ამ რიცხვთან დაკავშირებული მოწმობების გათვალისწინებით შეიძლება ვამტკიცოთ, რომ განსაკუთრებული "ოთხეული" გამოთვლანი წარმოადგენენ ამა თუ იმ საგანთა ან ცნებათა აზრობრივი და სულიერი "შემოფარგვლის" სიმბოლოს (შეად.: გამოცხ. 4:6; 5:13; 7:1-2; 9:14-15; 20:7 და სხვა).
ასე, მაგალითად, 11-ე თავშიოთხ ნიშანდობლივ დასახელებაში აღწერილია "დიდი ქალაქი - "სოდომი" - "ეგვიპტე" - "იერუსალიმი" (გამოცხ. 11:8), ხოლო 12-ე თავში "გველი" - "ურჩხული" - "ეშმაკი" - "სატანა" (გამოცხ. 12:9).
იგივე მნიშვნელობა გააჩნია წითელი მხეცის "ოთხმხრივ" სახელწოდებას, რომელიც ეკუთვნის კრებითი მნიშვნელობის მქონე წითელი მხეცის "თავებს" - "მთებს" - "მეფეებს", რომელთაგან თითოეული თავისი მეფობის დროს ცალკე აღრიცხვად "მხეცად" წარმოდგება (გამოცხ. 17:9-11).
შესაბამისად, მეძავ-ქალთან მიმართებაშიც, რომელიც აქამდე "მრავალ წყლებზე", "წითელ მხეცზე" და "შვიდ მთაზე" მჯდომარედ გამოიყურებოდა, გამოცხ. 17:15-ში მისი მეოთხე განსაზღვრება გვეუწყება, რომლის თანახმადაც მეძავი ზის " ხალხებზე, ბრბოებზე, ერებსა და ენებზე". თანაც მიუხედავად იმისა, რომ საბოლოო ჯამში ამ მოწმობებს ერთიანი აზრი გააჩნიათ, - "წყლებზე მჯდომარის" ცნება განსაზღვრავს იმ სულიერ სივრცეს, სადაც ბინადრობს მეძავი, დახასიათება "მხეცზე მჯდომი" მის დაცემულ ბუნებაზე უთითებს, მდგომარეობა "შვიდ მთაზე" ხაზს უსვამს მის ხელში მოქცეულ ძალაუფლებას, ხოლო საყრდენი "ხალხების, ბრბოების, ერებისა და ენების" სახით, მის ადამიანურ ბუნებაზე მოწმობს.
იმის გათვალისწინებით, რომ უკანასკნელ დახასიათებაში (რომელიც ასევე ოთხმაგია, "ხალხები-ბრბოები-ერები და ენები") არ არის არანაირი მეტაფორა, - ის პირდაპირ ამხელს ყველა სექტანტს და თვითმარქვიას, რომლებიც, არიან რა ჩვეულებრივი ადამიანები, და არა ზღაპრული პერსონაჟები, თვითონ წარმოადგენენ "ხალხებს და ბრბოებს, ერებსა და ენებს", ოღონდ საკუთარ თავსა და გარშემომყოფთ აჯერებენ, თითქოსდა ბაბილონის მეძავთან მათ არაფერი აკავშირებთ, და თავიანთ პოტენციალურ მსხვერპლს აქტიურად საიდანღაც გამოსვლისკენ მოუწოდებენ (თანაც, მოწოდება "გამოდი მისგან ჩემო ხალხო" სწორედ ქრისტიანთადმია მიმართული, რომლებიც "ბაბილონის ტყვეობაში" იმყოფებიან, თუმცა ამ ტყვეობიდან გამოსვლის შესაძლებლობა გააჩნიათ).
მასალა მომზადებულია საიტ "აპოკალიფსისის" რედაქციის მიერ მართლმადიდებლური .წყაროების.მიხედვით. 2025 წ.